ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ
Συνηθίζουμε πολλές φορές να επαναλαμβάνουμε ένα στερεότυπο το οποίο συνήθως δεν προκύπτει από πουθενά πέρα από κάποια δική μας ανάγκη να δημιουργούμε δυσαναπλήρωτα κενά. Να λέμε για κάποιον καλλιτέχνη που έφυγε νωρίς πως αν ζούσε θα συνέχιζε να μας χαρίζει διαμάντια. Μπορεί, μπορεί, μπορεί και όχι . Πολλοί σπουδαίοι δημιουργοί «σώπασαν» τις τελευταίες δεκαετίες τις ζωής τους. Είναι ένα στερεότυπο που το αποφεύγω.
Τον Δημήτρη Λάγιο μου αρέσει να τον εξαιρώ από αυτό τον κανόνα μου.
Ίσως επειδή έφυγε πραγματικά πολύ νωρίς, μόλις στα 39 του χρόνια στις 11 Απριλίου 1991, προλαβαίνοντας να φτιάξει ένα δικό του κόσμο ευαισθησίας ως συνθέτης κυρίως αλλά και ως στιχουργός.
Κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο το 1982 με τίτλο «Ο ήλιος ο ηλιάτορας», με μελοποιημένη ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη– με πιο γνωστό το «Όμορφη και παράξενη πατρίδα», για να ακολουθήσουν το 1983 ο «Αη λαός» με τη Σωτηρία Μπέλλου σε στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη, και το «Εδώ που γεννηθήκαμε» με τον Αντώνη Καλογιάννη σε στίχους Φώντα Λάδη.
Μετά τον θάνατό του, κυκλοφόρησε ο δίσκος «Ερωτική πρόβα», τραγούδια γραμμένα από το 1970 , αλλά με τις σύγχρονες ερμηνείες του Γιώργου Νταλάρα, του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα και της Σαββίνας Γιαννάτου απέκτησαν ένα ειδικό βάρος που κατατάσσει τον δίσκο σε μία από τις πλέον σημαντικές δισκογραφικές καταθέσεις της δεκαετίας το ΄90. Ο αρχικός τίτλος αυτού του κύκλου –σε στίχους του ίδιου –ήταν «Ερωτική πρόβα στον θάνατο», αλλά όταν η σύζυγός του έστειλε μετά τον θάνατό του τα τραγούδια στους ερμηνευτές προτείνοντάς τους την ηχογράφηση του δίσκου, αφαίρεσε από τον τίτλο τη φράση «στον θάνατο». Ο Λάγιος βέβαια δεν άκουσε ποτέ αυτές τις εκτελέσεις, για τις οποίες μόνο περήφανος θα ένιωθε αφού πρόκειται μάλλον για το πιο προσωπικό του έργο.
Ζακυνθινός, με ανεπτυγμένο το χάρισμα της μελωδίας αλλά και μιας ήπιας μελαγχολίας που διακρίνει όλα του σχεδόν τα τραγούδια, ανέπτυξε ισχυρούς δεσμούς με την Κύπρο και μελοποίησε κύπριους ποιητές.
Κυκλοφόρησε έργα με το φωνητικό σύνολο Διάσταση και με την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων της Πάτρας. Το 1992 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Ινα τι» με ποιήματα του Δαβίδ βασισμένος στη ζακυνθινή εκκλησιαστική μουσική παράδοση.
Ο Δημήτρης Λάγιος ήταν ένας από τους ευγενέστερους ανθρώπους του ελληνικού τραγουδιού. Γλυκός, πράος, και πολύ ανήσυχος, κάτι που προκύπτει από την ευρεία γκάμα των ειδών της σύνθεσης αλλά και του Λόγου με τα οποία καταπιάστηκε.
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», Αθήνα, 2-6-2019)