Στη φωτογραφία ο Δημήτρης Φ. Προβής, πρώτος από αριστερά, σε καφετέρια της Ζακύνθου (24.8.2009), με φιλική συντροφιά. Προς τα δεξιά του, εικονίζονται οι εξής: Διονυσία Γκλαβά-Σμαραγδή, Μαρία Ιω. Βίτσου-Ρουμαντζά, Ιωάννης Βίτσος, Παναγιώτης Γκούσκος, Τάκης Χρυσαΐτης, Ιωάννης Διον. Γρυπάρης, Διον. Σέρρας και Δημοσθένης Σμαραγδής. Προσφορά φωτογραφίας: Διονύσης Ν. Μουσμούτης
Γνωρίζοντάς τον καλά και τιμώντας τον ιδιαίτερα για τις αρετές του, για το ήθος και το πνεύμα του, για την κοινωνική του παρουσία, καταξίωση και αποδοχή, καθώς και γι’άλλα όχι συνήθη χαρακτηριστικά, σε καιρούς επιφάνειας, ιδιοτέλειας, εγωπάθειας, αντιπνευματικότητας κλπ., ο δημιουργός τού κοινωφελούς Ιδρύματος Υποτροφιών για ορφανά Ζακυνθινόπουλα, ο αείμνηστος Βασίλης Διον. Παράσχης, είχε επιλέξει για μέλος τού Διοικητικού Συμβουλίου του (το 1999) τον αγαπητό, εκλεκτό και επίσης ευαίσθητο συμπατριώτη Δημήτριο Προβή, γιο των εκπαιδευτικών της Α/θμιας Εκπαίδευσης Φωτίου και Ιωάννας Προβή.
Ο ίδιος ο Μίμης διακρίθηκε και εκτιμήθηκε καθ’όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας του στη Β/θμια Εκπαίδευση ως καθηγητής Μαθηματικών, αξίζοντας τον τίτλο του ικανού Δασκάλου, με την ευρεία έννοια του όρου, ευδόκιμα λειτουργώντας ως υπεύθυνος και ευσυνείδητος παιδαγωγός, με προοδευτική αντίληψη και στάση και με πορεία επιτυχή και παραδειγματικά διδακτική.
Γόνος και φορέας γνήσιος του ζακυνθινού κόσμου ή της τοπικής πολιτιστικής παράδοσης, ο Δημήτρης Προβής ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στα χρόνια της δικής μας μαθητείας, στο Γυμνάσιο Ζακύνθου, στα μέσα της δύσκολης δεκαετίας τού 1960, με τρόπο και ύφος ανανεωτικό, επιμορφωτικό, αντισυντηρητικό κλπ., μεταβάλλοντας την ώρα των Μαθηματικών σε χρόνο συνάντησης για μάθηση, για γόνιμο προβληματισμό, γι’ανάπτυξη σχέσης ορθής μεταξύ διδάσκοντος και μαθητή και όχι σε ώρα φόβου, αγωνίας, δοκιμασίας κ.ο.κ.
Τον αδόκητα εκλιπόντα, προσφιλή, οικείο και συνεργατικό Μίμη Προβή, αποχαιρετάμε στο ξεκίνημα του στερνού του ταξιδιού, έχοντας κλείσει άδικα και θλιβερά ο κύκλος τής όχι άσκοπα ή άχαρα σπαταλημένης ζωής του. Όμως κρατάμε ζωντανή την εικόνα της ανθρώπινης παρουσίας του, αυτής που ενσάρκωνε καθαρά και ευχάριστα τις ιδέες του και τα «πιστεύω του, τα ποικίλα ενδιαφέροντά του, το χιούμορ ή τη φιλοπαίγμονα διάθεσή του, την ποιότητα του λόγου του, τη βιοθεωρία του. Και ακόμη, κάθε αυθεντικό ζακυνθινό στοιχείο με αγάπη για τη γνώση, το βιβλίο, τις τοπικές εφημερίδες και τα περιοδικά, για την ποίηση και το τραγούδι, για το παρελθόν και το παρόν της γενέτειράς του, με συμμετοχή του σε πολιτιστικά γεγονότα του καιρού του, προβληματιζόμενος, πνευματώδης, εύστροφος, παρατηρητικός. Υπήρξε τύπος ανήσυχος, ενεργητικός, διακριτικός, φιλοτάξιδος, ευγενής, προσηνής, με σεβασμό στον συνομιλητή του, γιατί σεβόταν αυτογνωστικά την δική του ύπαρξη, ενώ χαιρόταν τη φιλική συντροφιά και την ουσιαστική επικοινωνία, με ειλικρίνεια και απλότητα περισσή… Φεύγοντας ο Μίμης αφήνει φήμη αγαθή και στοιχεία θετικά από τον δικό του «όμορφο και ηθικά πλασμένο κόσμο» του, τον χωρίς επίδειξη, δημόσιες εμφανίσεις, αυτοαναφορές κλπ.
ΕΙΚΟΣΙ χρόνια από τη δημιουργία του Ιδρύματος Υποτροφιών «Βασίλης Διον. Παράσχης», στο οποίο συμμετείχε ως Αντιπρόεδρος, και δέκα χρόνια από την απώλεια του ιδρυτή του, αποχαιρετάμε σήμερα όλοι-συγγενείς, γνωστοί και φίλοι, μαθητές, συνάδελφοι, συντοπίτες ή άλλοι, τον Μαθηματικό Δημήτρη Προβή, τον και με γνώσεις γύρω από τη Φιλολογία, την Ιστορία, τη Γλώσσα, τη Ζακυνθινολογία… Τον Δημήτρη, που έφυγε λίγες μέρες μετά την αιώνια σιωπή και του γαμβρού της συζύγου του, του π. Γεωργίου Μεταλληνού, σημαντικού Επτανήσιου και Νεοέλληνα, ευπαίδευτου μελετητή και συγγραφέα πολλών αξιόλογων εργασιών, τη μνήμη του οποίου επίσης τιμάμε.
Η απουσία τού άτυχου-ως προς το τέλος του-Δημήτρη Προβή αφήνει ανάλογο κενό, που δεν μικραίνει παρά τις άσβηστες της υπαρξής του αναμνήσεις και, παρά τα όσα ο καθένας κρατάει στον νου και στην καρδιά από τη γνωριμία ή την επικοινωνία μαζί του, πάντοτε φιλική, πολιτισμένη, ευγενική, Ζακυνθινόπρεπη. Και ξαναφέρνουμε στη μνήμη και στο βλέμμα, ότι είχε για τον Μίμη παλιότερα γραφτεί (το 1999), σημειώνοντας ότι επρόκειτο για έναν «εκλεκτό Ζακυνθινό καθηγητή Μαθηματικών, αγαπητό και σεβαστό σε όλους, και στη Ζάκυνθο και στην Αθήνα, άνθρωπο που εφαρμόζει και ακολουθεί καθημερινά το [ρητό] «λάθε βιώσας» (χωρίς παρεκκλίσεις και συμβιβασμούς),αλλά και δονκιχωτικό ιδεαλιστή, που πιστεύει και διακηρύσσει ότι «πάντα θα χρειάζονται οι Δον Κιχώτες, όσο υπάρχουν ανεμόμυλοι» (κάτι που επιβεβαιώνει και η περίπτωση τού-ρομαντικού και ρεαλιστή, συνάμα -Βασ. Παράσχη)». (Βλ.: Επτανησιακά Φύλλα, Κ;3, 1999, σ. 252).
Αποχαιρετώντας για πάντα τον αξέχαστο Μίμη Προβή, κρατάμε ό,τι στοιχείο δικό του μας κάνει ανεπιφύλακτα να πιστεύουμε ότι άξια και για τη δική του περίπτωση ισχύει η κλασική ρήση του Μένανδρου:
«ως χαρίεν έστ’άνθρωπος, αν άνθρωπος η».
Αν η Σκιά του ή το Πνεύμα του κάπου βρίσκεται και μας ακούει, ασφαλώς αυτά που λέμε θα τα κρίνει ως πολλά και υπερβολικά. Όμως εμείς τα θεωρούμε λίγα, εύλογα και αυτονόητα, που θ’άξιζε ή θα’πρεπε και όταν ζούσε ακόμη να τ’ακούσει, συγκροτώντας και αυτά μαζί με άλλα τη δική του ποιοτική και ωραία πραγματικότητα.
Αιωνία η μνήμη σου, Δημήτρη Προβή, Δάσκαλε, συνάδελφε, φίλε, συνεργάτη, συνομιλητή και συνταξιδιώτη τώρα στον κόσμο του Αγνώστου μαζί με τον αλάθητο κριτή σου Βασίλη Παράσχη, το ίδρυμα του οποίου θα συνεχίσει να τιμά την συμμετοχή σου στο Δ.Σ. και τη συμβολή σου στην απρόσκοπτη φιλονεϊκή του λειτουργία, νιώθοντάς σε πάντοτε τιμητικά «παρόντα», όπως επίσης πάντα θα σε νιώθει «ζωντανό», κοντά της, άσαρκο μα αισθητό η περίλυπη βαθιά, όπως και δίκαια περήφανη για σε, οικογένειά σου.
Διονύσης Σέρρας
φιλόλογος-γραμματέας του ιδρύματος υποτροφιών «Βασίλης Δ. Παράσχης»
13-14/1/2020