΄Εφυγε από τη ζωή ένας καλός φίλος και συνεργάτης που προσέφερε σε πολλούς από εμάς τους νεότερους, μια καλή πρόσβαση και έναν ελπιδοφόρο εθισμό στις παλιές προσεισμικές φωτογραφίες της Ζακύνθου.
Ο Ανδρέας Στάβερης Πολυκαλάς μας άφησε χρόνους. Από καιρό είχε “αποσυρθεί” από τα κοινωνικά δίκτυα και ήταν ο άνθρωπος που συγκέντρωσε “θησαυρούς” από σπάνια φωτογραφικά αρχεία της προσεισμικής περιόδου και τα διέδωσε μέσα από το διαδίκτυο.
Υπήρξε αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας και ζούσε μόνιμα στην Πάτρα αλλά διατηρούσε σχέσεις και επαφές με πολλούς Ζακυνθινούς και συντηρούσε τις νεανικές αναμνήσεις επισκεπτόμενος την ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Η παιδική του φίλη, συγγραφέας Διονυσία Μούσουρα έγραψε στο f/b το παρακάτω κείμενο και δημοσίευσε την αναρτηθείσα φωτογραφία:
“Και η τάξη του 1958 όλο και συρρικνώνεται.
Ο Ανδρέας Πολυκαλάς, το γελαστό παιδί, το πειραχτήρι της τάξης, ο αγαπημένος συμμαθητής και φίλος ζωής πολλών, χθες, αναχώρησε για έναν άλλο κόσμο, πιθανόν, καλύτερον από αυτόν που αφήνει πίσω!
Ο Ανδρέας, ήταν ένας άνθρωπος ξεχωριστός, με ευγένεια ψυχής, καλοσύνη ανεξάντλητη, φοβερή καλλιέργεια, πέρα από τις τυπικές σπουδές, αξιοπρέπεια και με αγάπη για όλους.
Με λαμπρή καριέρα στην Αεροπορία.
Άνθρωπος που έχαιρε σεβασμού, εκτίμησης και αγάπης, από όλους όσους τον γνώριζαν!
Και τον γνώριζαν πολλοί! Αμέτρητοι οι φίλοι του, εκτός από όλους εμάς συμμαθήτριες και συμμαθητές.
Με τον Ανδρέα, καθίσαμε στα ίδια θρανία όλα μας τα μαθητικά χρόνια, Δημοτικό και 6τάξιο, τότε, Γυμνάσιο.
Είχαμε φιλία, εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη πάντα. Μολονότι χαθήκαμε για πάνω από 50 χρόνια, όταν σμίξαμε, εδώ στο φβ, χρόνια πίσω, όπου δε θυμάμαι ποιος/ποια άνοιξε πρώτα λογαριασμό και άρχισε να ψάχνει συμμαθήτριες/ές, νιώσαμε όλοι την ίδια οικειότητα και αγάπη, λες και δεν είχε περάσει μέρα από τον Ιούνιο του 1958 που χωρίσαμε!
Ανδρέα, ήσουν ψυχούλα!
Πολύ σύντομα, η Ανοιξιάτικη Ζακυνθινή γη θα ανοίξει την αγκαλιά της να σε δεχτεί, και επί τέλους, θα γυρίσεις στον τόπο που γεννήθηκες και τόσο αγάπησες! Κάτι, που δε θα αξιωθούμε όλοι.
Ας είναι ανάλαφρο και μυρωδάτο και ας μη βαρύνει ποτέ το χώμα που θα σε σκεπάσει!
Το θρόισμα των Κυπαρισσιών θα σε νανουρίζει και οι Υμνωδοί του ουρανού, θα γλυκαίνουν τον αιώνιο ύπνο σου με Ζακυνθινές καντάδες και τραγούδια!
Αντίο αγαπημένε συμμαθητή και φίλο της νιότης και των γηρατειών!
Δε θα ξεχαστείς όσο έχουμε μνήμη!“