ΕΧΟΝΤΑΣ ήδη συμπληρωθεί περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα από τη βιοσωματική ‘’φυγή’’ του Ζακυνθογεννημένου (6.7.1918) συγγραφέα και λογοτέχνη Ν τ ί ν ο υ Κ ο ν ό μ ο υ, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο μακρινό Λονδίνο (9.11.1990), τον μνημονεύουμε και σήμερα εδώ, κρατώντας ζωντανή την «εικόνα» του, ως ανθρώπου, ως γνήσιου και ιδιότυπου Ζακυνθινού, ως δημιουργικού εκπροσώπου της τοπικής – και επτανησιακής – λογιοσύνης του 20ού αιώνα, παρόντος πάντοτε βιβλιογραφικά χάρη στην ποικίλη και πολύμορφη εργογραφική του προσφορά, για την οποία (περ’ από τις όποιες παρατηρήσεις ή επισημάνσεις) είχε στη διάρκεια της ζωής του κερδίσει ευρύτερη αναγνώριση, εκτίμηση, επαίνους, βραβεία, κλπ. ενώ και μεταθανάτια τιμήθηκε, όπως άξιζε και έπρεπε (με προτομή, με ονοματοδοσία «Πλατείας», μ’ εντοιχισμένη επιγραφή στο σπίτι που γεννήθηκε, με ομιλίες ή διαλέξεις, με δημοσιεύματα ή αφιερώματα σ’ εφημερίδες και περιοδικά, με αυτοτελείς εκδόσεις κ.ά.).
ΕΔΩ, θυμίζοντάς τον σε όσους τον είχαν λίγο-πολύ γνωρίσει και σε όσους τον ‘’συνάντησαν» μεσ’ από τα κείμενά του (πεζά και ποιητικά, ιστοριογραφικά, αυτοβιογραφικά, λογοτεχνικά κλπ.) είτε μεσ’ από γραφές γενναιόδωρες και αναστατικές άλλων, γι’ αυτόν τον με ικανότητες πολλές προικισμένο αυτοδίδακτο δημιουργό και νοσταλγό ή λάτρη της αλλοτινής Ζακύνθου, ανατρέχουμε στο τιμητικό μνημονευτικό τεύχος των νέων «Επτανησιακών Φύλλων» (τόμος Κ’, 8, Χειμώνας 2000), που κυκλοφόρησε για τα δέκα χρόνια από την εκδημία του ιδρυτή και με κόπους ή προσπάθειες πολλές ανιδιοτελή εκδότη τους, επί σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια (1945-1990).
Δημοσιεύοντας, εδώ, αποσπάσματα κειμένων για τον Ντίνο Κονόμο από το πιο πάνω αφιερωματικό τεύχος των «Ε.Φ.», τιμάμε απλά και την επέτειο των 70 χρόνων από την, σε δύσκολους καιρούς, ίδρυση του περιοδικού, από έναν «μοναχικό ταξιδιώτη» της ζωής και των γραμμάτων, αλλά και τους φιλικούς συντάκτες των εκφραστικών για την περίπτωσή του γραφών, που ήλθαν ευχάριστα να προστεθούν στα όσα μέχρι τότε είχαν κατά καιρούς δημοσιευτεί, συμπληρώνοντας την προσωπογραφία ενός άξιου εσαεί θύμησης, σεβασμού και αναφοράς Ζακυνθινού, του Χθες και του Σήμερα, της αλλοτινής και μετασεισμικής Ζακύνθου, ένα μεγάλο και σπουδαίο «κομμάτι» της οποίας διασώθηκε χάρη στην ψυχή και την πένα του Ντίνου Κονόμου, μέσα σε χιλιάδες σελίδες σαν γέννημα ευχάριστο της «φύσης» του, της ερευνητικής του διάθεσης, της ακάματης ισόβιας συγγραφικής του επίδοσης και της ανθεκτικής στον χρόνο και στις όποιες «κρίσεις» προσφορά, μετρώντας πάντοτε τα ουσιώδη, τα θετικά ή τα διδακτικά ….
Διονύσης Σέρρας