ΜΙΑ ΣΕΡΕΝΑΔΑ
Μες στου Απρίλη τη σιωπή
όλο φωτιά σε είδα-
στάχτη σβησμένη το κορμί,
με λάμψη την ελπίδα.
Μέσα στο χιόνι του καιρού,
στης μέρας το σκοτάδι,
έγινες φλόγα του νησιού
και μουσικό του χάδι.
Μαζί σου σεργιανίσαμε
με μάντολες και βιόλες
κι αντάμα τραγουδήσαμε
χαρές και πίκρες όλες.
Της Ζάκυνθος οι γειτονιές,
της Κύπρου τ’ ακρογιάλια
σε συνοδεύουν με ωδές,
μ’ ανθούς και μαϊστράλια.
Κι όταν τ’ αγέρι θα φυσά
απ’ του γιαλού τα μέρη,
μια σερενάδα μας γλυκιά
κοντά μας θα σε φέρει.
Μαζί να σεργιανίσουμε
με μάντολες και βιόλες,
σαν στάχτη να σκορπίσουμε
όλες τις πίκρες, όλες.
Διονύσης Σέρρας
29-31.5.1991