Σε αναλύσεις στα επίμαχα σημεία που καθορίζουν την ουσία των ελληνοτουρκικών διαφορών αναλώνονται τα τελευταία 24ωρα έμπειροι διπλωμάτες και διεθνείς αναλυτές με βάση τις δημόσιες ομιλίες των πρωθυπουργών Ελλάδας και Τουρκία στο περιθώριο της πρόσφατης συνάντησης στην Κωνσταντινούπολη.
Κυρίαρχο θέμα πλέον οι διαφορές για την ΑΟΖ που αποτελεί τον θεματοφύλακα των οικονομικών επιδιώξεων κάθε χώρας σε σχέση με την άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στις θαλάσσιες ζώνες, πέρα και έξω από τα χωρικά ύδατα.
Η αναφορά του Έλληνα πρωθυπουργού στο διεθνές δίκαιο προκαθορίζει την ουσία της ελληνικής θεώρησης για μια συνολική αντιμετώπιση των προβλημάτων με την γειτονική χώρα.
Στον αντίποδα αυτή της θεώρησης η θέση του Τούρκου Πρωθυπουργού για αμοιβαίο κέρδος και των δύο πλευρών στη διαχείριση των θαλάσσιων ζωνών αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες και κυρίως για τα συστατικά στοιχεία μια επιδιωκόμενης λύσης.
Δηλαδή πόση δόση από διεθνές δίκαιο θα περιέχει αυτή η συνταγή και πόση δόση από τη θεωρία της συνεκμετάλλευσης των βυθών που επιδιώκει η γειτονική χώρα.
Σε μια εποχή τόσο σύνθετη και με τόσα πολλά προβλήματα αλλά και προκλήσεις μπροστά μας, ούτε η μία αλλά ούτε και η άλλη θεώρηση είναι απορριπτέα.
Αρκεί η λογική του ανατολίτικου παζαριού που επιδιώκει σαφέστατα η Τουρκία, να μην ξεπερνάει και να μην ακυρώνει τους κανόνες του διεθνούς δικαίου αλλά και το διεθνές δίκαιο να μην ακυρώνει στην πράξη τις ανάγκες για αμοιβαία επωφελή συνεργασία.
Εν τέλει πολλά πράγματα στην διεθνή οικονομία αποτελούν θέμα χημείας και για να γίνουν πράξη τέτοια σενάρια για την εκμετάλλευση των βυθών θα πρέπει να προηγηθούν πολλές άλλες διευθετήσεις ώστε να δημιουργηθεί σταδιακά η χημεία του win – win ή του καζάν – καζάν.