«Πνιγμένο» στα χόρτα και τα σκουπίδια, παραμένει το Ενετικό Υδραγωγείο στο Κρυονέρι, το μνημείο στο οποίο οφείλεται το όνομα που πήρε η βόρεια αυτή συνοικία της Πόλης και είναι ένα από τα ελάχιστα δείγματα της παλιάς Ζακύνθου που διασώζονται σήμερα.
Στην εφημερίδα μας έφτασαν καταγγελίες από περιοίκους για την απαξιωτική εικόνα που σήμερα παρουσιάζει η συγκεκριμένη και δυστυχώς οι φωτογραφίες που αποτυπώσαμε μέσα από τον φακό επιβεβαίωσαν του λόγου το αληθές. Το εγκαταλελειμμένο αυτό θησαυρό όμως, τον ξαναθυμηθήκαμε και για έναν ακόμη λόγο μια που συμπεριλαμβάνεται στα ακίνητα που περνούν στο πολυσυζητημένο Υπερταμείο. Η έκταση στην οποία βρίσκεται το υδραγωγείο έχει κατά το παρελθόν απαλλοτριωθεί και για αυτό ανήκει στο Δημόσιο. Και μπορεί το γεγονός ότι πρόκειται για αρχαιολογικό μνημείο να το διασώζει – τουλάχιστον με βάση τις ανακοινώσεις του Υπουργείου- από το ενδεχόμενο …ρευστοποίησης για την εξυπηρέτηση των «αδηφάγων» δανειστών, αλλά προς το παρόν, δε διασώζεται από την αδράνεια, την αδιαφορία και δυστυχώς την ανικανότητα των τοπικών αρχών να φροντίσουν έστω και τα στοιχειώδη αλλά και από την κακή νοοτροπία των πολιτών να αφήνουν τα σκουπίδια τους όπου νομίζουν: Ο δρόμος που οδηγεί από τον Παιδικό Σταθμό προς το Κρυονέρι είναι διάσπαρτος με σκουπίδια, ενώ το ίδιο ισχύει και για όλο το χώρο γύρω από το Μνημείο.
Συσκευασίες από καφέδες, αναψυκτικά , σνακς και πολλά άλλα βρίσκονται γύρω από το Μνημείο μαζί με χόρτα και λιμνάζοντα νερά. Σε απόσταση αναπνοής προς την πλευρά της θάλασσας είδαμε και κάποια μεγάλα πλαστικά «κρυμμένα» και αυτά μέσα στα χόρτα.
Ολοκληρώνοντας την χθεσινή μας επίσκεψη στην περιοχή επαναφέραμε στην μνήμη μας τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που είχαμε καταγράψει πριν από κάποια χρόνια, όταν, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων η Εφορεία Αρχαιοτήτων είχε διοργανώσει μια περιήγηση στις παλιές ζακυνθινές βρύσες με την πολύτιμη συνδρομή της μηχανικού και ερευνήτριας Μαρίας Σιδηροκαστρίτη Κοντονή: Το βενετσιάνικο αυτό κτίσμα που στέγαζε την βρύση χρονολογείται πολύ πριν το 1830, οπότε και σύμφωνα με την επιγραφή που φέρει ανακατασκευάστηκε από έναν αξιωματούχο Βενετό ονομάτι Ρενάριο.
Η δεξαμενή συγκέντρωνε νερό από ένα δίκτυο με σήραγγες που λειτουργούσε κάτω από το λόφο του Κάστρου και … «ξεδιψούσε» όχι μόνο τους ντόπιους, αλλά ακόμη και τα παραπλέοντα καράβια που σταματούσαν για ανεφοδιασμό. Η βρύση κάλυπτε και τις ανάγκες των φυλακών που λειτουργούσαν στην περιοχή και μάλιστα υπήρχαν …τρόφιμοι στους οποίους είχε ανατεθεί η εργασία του νεροκουβαλητή!
Μία ακόμη πληροφορία που τότε μας είχε προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση, είναι ότι πριν από λίγες δεκαετίες, το κτίσμα είχε επιχωματωθεί και πάνω ακριβώς από την παλιά βρύση λειτουργούσε…. κέντρο διασκέδασης και μάλιστα με λαϊκό ρεπερτόριο.
Η παλιά βρύση βρισκόταν, σύμφωνα με μαρτυρίες που μετέφερε η κ. Σιδηροκαστρίτη – Κοντονή, μέσα στο χώρο των τουαλετών και χρειάστηκε να ακολουθήσουν συντονισμένες παρεμβάσεις ώστε το κέντρο να γκρεμιστεί και το μνημείο να ανασυρθεί και να αποκατασταθεί.
Σήμερα το κτήριο βρίσκεται σε άρτια κατάσταση αλλά δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο και για τον περιβάλλοντα χώρο παρά το γεγονός ότι χρειάζονται ελάχιστα μέσα για να νοικοκυρευτεί, ουδείς έχει ασχοληθεί. Ακόμη καλύτερα δε αν αφιερώναμε κάποια χρήματα για να τοποθετηθεί μια ενημερωτική πινακίδα για τους επισκέπτες αλλά και για τον ηλεκτροφωτισμό του Μνημείου με την ελπίδα κάποια στιγμή να αντιληφθούμε πως Ζάκυνθος δεν είναι μόνο το Ναυάγιο.
ΤΗΣ ΜΑΡΙΛΕΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ