Όσο περνά ο καιρός και παρά την ικανοποίηση που προκαλεί ο χαμηλός αριθμός κρουσμάτων και θυμάτων στην Ελλάδα σε σύγκριση με τις άλλες χώρες, τόσο περισσότερο μας πείθουν οι εξελίξεις ότι δεν θα ξεμπερδέψουμε γρήγορα με την θανατηφόρο νόσο και ίσως στο τέλος χρειαστεί να μάθουμε να ζούμε, μαζί της.

Ουδείς αυτή την περίοδο μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι υπάρχει ημερομηνία λήξεως ή έχει βρεθεί το θαυματουργό φάρμακο που θα μας απαλλάξει από την παρουσία της.

Όλα κινούνται σε πειραματικό επίπεδο και ανά πάσα στιγμή μια στιγμιαία χαλάρωση και αδράνεια μπορεί να γίνει αιτία να μετράμε δεκάδες ή εκατοντάδες νέα κρούσματα.

Ως εκ τούτου αυτό που οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε είναι ότι η επανεκκίνηση της οικονομίας θα μας υποχρεώσει να εργαζόμαστε υπό πολύ αυστηρούς όρους και συνθήκες και πάντα με ορατό τον κίνδυνο να νοσήσουμε ή και να πάθουμε κάτι χειρότερο.

Η επιτυχία αυτού του στόχου δεν είναι εξασφαλισμένη δίχως να υπάρξει ένα σοβαρό κόστος σε ανθρώπινες ζωές καθώς είναι δύσκολο να υπάρξουν αποτελεσματικά μέτρα ασφαλείας σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες, όπως τα εργοστάσια, τα πολυκαταστήματα, τα ξενοδοχεία και τα αεροδρόμια.

Ταυτόχρονα είναι αδύνατον να παραταθεί η σημερινή κατάσταση κατά την οποία ένα πολύ μεγάλος μέρος της οικονομίας δεν λειτουργεί ή υπολειτουργεί, διότι αυτό θα οδηγήσει τη χώρα και τους ανθρώπους σε κατάσταση πλήρους φτωχοποίησης.

Μεγάλα λοιπόν τα ερωτήματα και τα διλήμματα κι εδώ χρειάζεται σοβαρή μελέτη και υπευθυνότητα από την πολιτική διοίκηση αλλά και από όλους εμάς, που ίσως οδηγηθούμε στη χαλαρή και ανέξοδη κριτική.