Povera Ζακυνθούλα που έδυ σου το κάλλος; Από φιόρο του λεβάντε σε καταντήσαμε ρακένδυτη ξεφτίλα και όζουσα του καταναλωτισμού σου. Ζητάς και ξαναζητάς γιατρούς. Κακοπληρωμένους και Άστεγους. Πάει. Χάθηκε η λογική. Ποίο κίνητρο είναι σοβαρότερο από τη στέγη; Δόξα τον Άγιο όμως τα πάμε περίφημα. Ο τουρισμός μας να είναι καλά. Ουαί και κλείσει το ναυάγιο. Αλλοίμονό μας. Μη χάσουμε καμμιά χιλιάδα από τις αγέλες που η πλειοψηφία τους δεν σκάει μύτη από τα μαντριά ούτε για καφέ. Κορόιδα είναι; Βραχιολάκια γαρ. Ποίος να νοιαστεί για τον δύστυχο ιθαγενή αν έχει ανάγκη γιατρού, καθαριότητας ή νεράκι τους θερινούς μήνες; Τα rooms μας να νοικιάζονται. Αν δεν υπάρχει ούτε στάνη για τον γιατρό, χεστήκαμε. Το χρήμα να πέφτει και everybody happy. Επιτέλους ας το χωνέψουμε. Και ας μη ζούμε σε χίμαιρες. Το νησί που φέρει το όνομα Ζάκυνθος επιβιώνει σήμερα αποκλειστικά προς τέρψη μιας “ισχυρής” αλλά συνάμα απαίδευτης μειοψηφίας που με τον ωχαδερφισμό μας όλοι εκθρέψαμε. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Και ας πονάει. Το να ζητάμε όμως και τα ρέστα, άκαιρο έως άστοχο. Πολύ αργά για δάκρυα. Και όποιος αντέξει. Φθάνοντας στα όρια, ας έχουμε κατά νου και τον “Μέτοικο” που μας τραγούδησε κάποτε ο Ζώρζ Μουστακί.