Η κρίση στην Ουκρανία

 30 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του ψυχρού πολέμου  η ανθρωπότητα βιώνει ξανά συνθήκες πολέμου, μεταξύ Δύσης και Ανατολικής Ευρώπης.

Είναι προφανές ότι τώρα τα κίνητρα δεν είναι ιδεολογικά, (άλλωστε ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν) αλλά γεωστρατηγικά. 

Ουδείς επιθυμεί τον πόλεμο στην Ουκρανία (που αν προκύψει θα αφήσει βαθιά τραύματα στην Ευρώπη και θα αναστατώσει την παγκόσμια οικονομία), αλλά ουδείς πράττει τα απαραίτητα για να μην γίνει. 

Σε ένα τεντωμένο σχοινί βαδίζουν πια ΗΠΑ και Ρωσία προσδοκώντας, ο καθένας από την πλευρά του, ότι έχει τη δύναμη να επιβάλλει τους όρους του στον άλλον. 

Κι αν τις επόμενες ώρες δεν σημειωθεί πρόοδος στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις θα πρέπει να βιώσουμε έναν ακόμα αδικαιολόγητο πόλεμο στην Ευρώπη. 

Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να διαφοροποιηθεί από τις διαχρονικές συμμαχίες της, παρότι  θα την ενδιέφερε πολύ μια σταδιακή αποκλιμάκωση της έντασης. 

΄Ομως η ευθύνη γι αυτό δεν ανήκει στη μία μόνο πλευρά. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής ότι στη φίλη Ρωσία το παλιό κομμουνιστικό καθεστώς έχει διαδεχθεί η, δια πυρός και σιδήρου, κοινοβουλευτική δικτατορία ενός καθεστώτος που οι βάσεις του απέχουν πολύ από τα πρότυπα της δυτικής δημοκρατίας. 

Κι αυτό είναι κάτι που δεν της επιτρέπει να δει το ζήτημα της Ουκρανίας με κανενός είδους δημοκρατική ευαισθησία.