Η ευθύνη για τα κοινά είναι μια αντίληψη που στη σκέψη των πολιτών δεν διαθέτει πάντα το ίδιο μέγεθος. Ποικίλει ανάλογα με τις ανάγκες, τις ευαισθησίες και την παιδεία του καθενός μας.  Αλλά όπου κι αν υπήρξαν οι καλές – κατ’ αρχήν – προθέσεις, η καθημερινότητα που ζούμε έχει προκαλέσει τόση μεγάλη απογοήτευση στους πολίτες που οι αφορισμοί και τα κακά σχόλια αποτελούν την πρώτη απάντηση. 

Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι αν η νομοθετική εξουσία είχε δημιουργήσει ένα πλαίσιο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και της αυτοδιοίκησης που  με γρήγορα, απλό και πειστικό τρόπο θα εξυπηρετούσε τους πολίτες στις ανάγκες τους και δεν θα τον “γονάτιζε” από τη γραφειοκρατία και από την αποφυγή της εξυπηρέτησης. Τα πράγματα στις αμιγώς κρατικές υπηρεσίες είναι γεγονός ότι διαρκώς βελτιώνονται παρότι δεν λείπουν οι γνωστές παθογένειες.

 ΄Ομως στην αυτοδιοίκηση τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από τραγικά. 

Ο πολίτης, αν δεν έχει “μπάρμπα στην κορώνη” δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί παρά μόνο μετά παρέλευση μηνών. Εάν δε, πρόκειται να ζητήσει την εφαρμογή ενός νόμου από εκείνους που προστατεύουν τους πολίτες από τις πάσης φύσεως αυθαιρεσίες, τότε το πιθανότερο είναι να δεχτεί ειρωνικά σχόλια παρά να τον διευκολύνουν σε κάτι που θεωρείται αλλού ως αυτονόητο. 

Και φυσικά δεν πρόκειται αυτό τον δυστυχισμένο πολίτη να τον υπερασπιστεί κανένας πολιτικός, εάν πρόκειται να θίξει κάποιο από τα κατεστημένα συμφέροντα της αυτοδιοίκησης. 

Αυτά για να καταλαβαίνουμε  για ποιόν λόγο, σε αυτό το νησί,  δεν προστατεύονται πουθενά τα δικαιώματα των πολιτών, απέναντι στο κράτος.