Το ερώτημα για το είδος της ανάπτυξη θέλουμε στον τόπο μας, έρχεται συχνά στο προσκήνιο και αξίζει να μας προβληματίζει σοβαρά για το μέλλον της πατρίδας μας και τις επόμενες γενιές.

Έχουμε το πλεονέκτημα να ζούμε σε ένα τόπο που η φύση τον προίκισε απλόχερα και οι άνθρωποι έχτισαν διαχρονικά έναν σπουδαίο πολιτισμό.

Άρα οφείλουμε να σεβόμαστε και τα δύο και με βάση αυτό τον σεβασμό να πορευόμαστε στο μέλλον.

Ωστόσο η ανάπτυξη που γνωρίσαμε εδώ και 50 χρόνια, απέχει πολύ απ’ αυτή την αναγκαιότητα και στην διάρκειά της διαπράχτηκαν, όπως ομολογούν όλοι, εγκλήματα σε βάρος του περιβάλλοντος και της ιστορίας μας.

Το μοντέλο που ακολουθήσαμε δημιούργησε ευκαιρίες και πλούτο αλλά βασίστηκε στην οικοδομική αυθαιρεσία, στις καταπατήσεις των αιγιαλών στην απουσία στέρεων και λειτουργικών υποδομών για τα απόβλητα, τα απορρίμματα και τους δρόμους και εν τέλει στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών μας δυνατοτήτων από ολίγους “καπάτσους” και με τις ευλογίες του πολιτικού μας προσωπικού, όλων των αποχρώσεων και των ιδεολογιών.

Τώρα πλέον βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο ένας δρόμος οδηγεί στην διατήρηση του ίδιου μοντέλου που οδηγεί στην πλήρη απαξίωση του τόπου μας και ο άλλος δρόμος μας οδηγεί σε κεφαλαιοποίηση του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος και στη αναβάθμιση των επιχειρηματικών και οικονομικών δραστηριοτήτων, προς όφελος όλων μας.

Η Περιφέρεια και ο Δήμος δεν έχουν ακόμα ξεκαθαρίσει τι επιδιώκουν και τι θέλουν.

Ας το κάνουν όσο είναι νωρίς διότι σε λίγο καιρό η διαχείριση της καθημερινότητας θα είναι τόσο κουραστική που ίσως ξεχάσουν τι θέλουν και τι επιδιώκουν.