Η υπογραφή της συμφωνίας για το αγωγό της ανατολικής Μεσογείου στις 2 Ιανουαρίου στην Αθήνα από τους Πρωθυπουργούς του Ισραήλ, την Ελλάδος και τον πρόεδρο της Κυπριακής δημοκρατίας, είναι μια κίνηση στη σωστή κατεύθυνση μεν αλλά έρχεται με καθυστέρηση. Και ίσως να μην είχε γίνει αν η Τουρκία δεν είχε ανεβάσει κατακόρυφα το μέγεθος των προκλήσεων με την περιβόητη συμφωνία με την κυβέρνηση της Λιβύης.
Όμως κακά τα ψέματα, πρόκειται για ένα βήμα που στην κοινή γνώμη λειτουργεί ως προειδοποιητικό και αμυντικό ενώ εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα μπορούσε, δίχως πολιτικό κόστος, να κηρύξει την ΑΟΖ που δικαιούται να έχει ο χερσαίος και νησιωτικός χώρος σε όλη την ανατολική Μεσόγειο.
Δεν το έκανε και δεν το κάνει η χώρα μας για λόγους που καμία κυβέρνηση ποτέ δεν εξήγησε με σαφήνεια στον ελληνικό λαό, αλλά γενικώς υποψιαζόμαστε!
Σήμερα όμως υπάρχει μια νέα πραγματικότητα.
Εκτιμούμε ότι πίσω από τις βαριές κουρτίνες των κυβερνητικών γραφείων συζητώνται πράγματα που εμείς οι απλοί πολίτες θα αργήσουμε να πληροφορηθούμε και ίσως να μην τα μάθουμε ποτέ.
Αξιολογώντας όμως τα γεγονότα συμπεραίνουμε ότι η εξωτερική πολιτική Ελλάδος και Κύπρου δεν αποκλείει την Τουρκία από ένα είδος συνεργασίας και συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών πηγών στην Μεσόγειο και το Αιγαίο.
Το ενεργειακό, με τις ευκαιρίες που δημιουργεί για την Κυπριακή πλευρά επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί ως δέλεαρ προς την Τουρκική πλευρά προκειμένου η τελευταία να αποσύρει τα στρατεύματα από την Μεγαλόνησο και να συνεργαστεί σε μια πολιτική λύση του προβλήματος.
Δυστυχώς για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε στην πράξη ότι η Τουρκία δεν υποχωρεί από τα “κεκτημένα” στην Κύπρο και διευρύνει τις διεκδικήσεις της, όσο διαπιστώνει την υποχωρητικότητα της δικής μας πλευράς.
Μπορεί όμως η Ελλάδα να συνεχίσει να ασκεί αυτού τους είδους την εξωτερική πολιτική; Ασφαλώς όχι και αυτή η διαπίστωση πρέπει να είναι το εφαλτήριο για να χαραχθεί μια νέα αμυντική πολιτική, απέναντι στις διεκδικήσεις της γείτονος!
Άρα κυβέρνηση, κόμματα και λαός οφείλουμε να κινηθούμε προς άλλη κατεύθυνση απ’ αυτή που μας κληροδότησε το “δόγμα Σημίτη” στην, μετά Ίμια, εποχή!
