Στις 4 Ιουνίου 2014, στα πλαίσια του εορτασμού των 150 χρόνων από την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, μια μεγαλειώδης καλλιτεχνική εκδήλωση με τον σολωμικό τίτλο: «Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια».
Είχανε προηγηθεί επετειακές εκδηλώσεις στο Ιόνιο και στην Αθήνα (Ίδρυμα Θεοχαράκη, Παλαιά Βουλή, Πανεπιστήμιο) με στόχο την ιστορική προσέγγιση των γεγονότων και την μεταϊστορική αποτίμηση των πεπραγμένων. Η μουσική βραδιά του Ηρωδείου, ωστόσο, υπερβαίνοντας τη λογική αξιολόγηση και μηδενίζοντας τη χρονική απόσταση, έκανε τους τυχερούς ακροατές να προσεγγίσουνε συναισθηματικά τον ψυχισμό, τους αγώνες, αλλά και τον πολιτισμό των προγόνων τους.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε: την εισαγωγή από την όπερα Maria Antonieta του Παύλου Καρρέρ, το ιντερμέτζο από την Γ’ πράξη της όπερας Φρόσω του Διονυσίου Λαυράγκα, την Τρίτη σκηνή από την Γ’ πράξη της όπερας Storia d’Amore του Σπύρου Φιλίσκου Σαμάρα (σε πανελλήνια πρώτη εκτέλεση) και τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν του Νικόλαου Χαρικιόπουλου-Μάντζαρου, σε ενορχήστρωση Άλκη Μπαλτά.
Αποβλέποντας κριτικά στη μουσική εκτέλεση και στη σκηνική παρουσίαση, δεν μπορεί κανείς παρά να εκφράσει θαυμασμό για το καλλιτεχνικό επίτευγμα στο σύνολό του, και αυτό, όχι μόνο για το αποτέλεσμα, αλλά και εξαιτίας των τεραστίων δυσκολιών της επίτευξης του αποτελέσματος. Αναφέρομαι, ειδικότερα, στη σύμπραξη της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων, έξι μονωδών και περίπου 500 χορωδών ˙ των χορωδών προερχομένων από 12 τοπικές χορωδίες όλης της Επτανήσου και από την παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου, οι οποίες δεν είχανε συμπράξει στο παρελθόν και οι οποίες είχανε προετοιμασθεί από διαφορετικούς αρχιμουσικούς. Το κατόρθωμα του συντονισμού και της ποιοτικής έκφρασης πιστώνεται στο ταλέντο και στις άοκνες προσπάθειες του διακεκριμένου μαέστρου και συνθέτη Ιάκωβου Κονιτόπουλου, ο οποίος υπήρξε και εμπνευστής και πρωτεργάτης της όλης εκδήλωσης.
Αν ζητούσε κανείς να εκφράσει τα συναισθήματα των ακροατών κατά την αποχώρησή τους από τον μαγευτικό χώρο του Ηρωδείου, θα επεσήμαινε : θαυμασμό, ικανοποίηση και συγκίνηση. Θαυμασμό για το κατόρθωμα της Επτανήσου του 19ου αιώνα να αναδείξει κορυφαίους δημιουργούς του πνεύματος και των τεχνών, αλλά και έναν καλλιεργημένο και ευαίσθητο λαό- δέκτη της υψηλής δημιουργίας. Ικανοποίηση για το επίπεδο της ερμηνείας και της σκηνοθεσίας της εκδήλωσης. Συγκίνηση για τις καλλιτεχνικές επιδόσεις στο χώρο του Ιονίου, 150 χρόνια μετά την Ένωση, παρά τα βιοποριστικά αδιέξοδα της εποχής και παρά την εισβολή της ισοπεδωτικής μετριότητας της τηλεόρασης.
Ειδικότερα, εμάς τους Ζακυνθινούς, πέρα από την προσφορά του Σολωμού και του Καρρέρ, μας γέμισε υπερηφάνεια και αισιοδοξία η καθοριστική σύμπραξη μιας πλειάδας συμπατριωτών μας. Του διακεκριμένου σκηνοθέτη Τώνη Λυκουρέση, ο οποίος έστησε και κίνησε την όλη παραγωγή στο χώρο, του διεθνούς φήμης βαρύτονου Διονύση Σούρμπη μεταξύ των μονωδών, της χορωδίας της Φανερωμένης, των διαχρονικά θαυμάσιων Τραγουδιστάδων τση Ζάκυθος, του μαέστρου της παιδικής χορωδίας Σπύρου Λάμπρου, εγγονού του αξέχαστου συνθέτη, μαέστρου και μουσικολόγου Σπύρου Καψάσκη, και του – όπως προαναφέρθηκε- συντονιστή, εμψυχωτή και καλλιτεχνικού εκφραστή, μαέστρου Ιάκωβου Κονιτόπουλου.
Το καλλιτεχνικό επίτευγμα του Ηρωδείου – 2014 πέρασε, όπως πιστεύω, και ένα μήνυμα. Ότι η πολιτισμική προσφορά της Επτανήσου μπορεί και αξίζει να οργανωθεί και να προβληθεί. Να οργανωθεί με τη σύμπραξη της Περιφέρειας, του Ιονίου Πανεπιστημίου, του ΤΕΙ και των πνευματικών και καλλιτεχνικών τοπικών φορέων. Να προβληθεί στο χώρο του Ιονίου, προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν οι επερχόμενες γενιές και να επιφορτισθούνε με την ευθύνη της συνέχειας. Προκειμένου, ακόμα, να κατευθύνει το τουριστικό ενδιαφέρον – εφόσον επενδύουμε τις βιοτικές προσδοκίες μας στον τουρισμό- σε ένα υψηλότερο επίπεδο, με αποτέλεσμα τη σταδιακή βελτίωση και του επιπέδου των επισκεπτών μας.
Νίκιας Λούντζης
Ιούνιος 2014
Αφήστε ένα σχόλιο
Αφήστε ένα σχόλιο