Υπάρχουν ορισμένοι γύρω μας, πολύ λίγοι ευτυχώς, που όταν αρθρώνουν δημόσιο λόγο νομίζεις πως έχουν την πεποίθηση ότι τους χρωστάει η κοινωνία και όλοι εμείς οι υπόλοιποι φυσικά, ή ότι οι ίδιοι διεκδικούν να έχουν κάποια περισσότερα δικαιώματα απ’ όλους τους άλλους συνανθρώπους μας.

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που θεωρούν ως δεδομένη την κοινωνική διαίρεση και την μόνιμη και διαρκή αντιπαράθεση με όσους δεν συμφωνούν οι πολιτικές τους απόψεις.

Δεν διαθέτουν την δημοκρατική ευαισθησία να αποδεχθούν την διαφορετικότητα των απόψεων αλλά αποπνέουν ένα βίαιο λεκτικό φασισμό να κακολογούν και να διαβάλουν ως πολιτικό τους “εχθρό”, όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους.

Αυτό το έργο το έχουν δει συχνά κατά το παρελθόν μετά την μεταπολίτευση του 1974 να εκφράζεται ακόμα και με ξυλοδαρμούς στους πιο προωθημένους χώρους της διανόησης, όπως για παράδειγμα τα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά πιστεύαμε ότι οι αλλεπάλληλες πολιτικές απογοητεύσεις αυτών των “κυρίων”, όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, θα τους είχαν κάνει να περιορίσουν την αφοριστική και εχθρική τους διάθεση.

Αμ πως!

Προχθές διαβάσαμε από το χώρο αυτής ομάδας ανθρώπων ότι ακόμα και ο σεμνός και ταπεινός καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας είναι όργανο της “άρχουσας τάξης” και της “συντήρησης” και η κομματική πελατεία ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου θα πρέπει ως τέτοιο να τον εκλαμβάνουν.

Τους ενοχλεί γιατί έψαλλε σε εκκλησία και ίσως ακόμα και γιατί έχει επτά παιδιά.

Δεν θα θέλαμε να πούμε περισσότερα για τη μισαλλοδοξία που αποπνέουν αυτές οι απόψεις αλλά είναι βέβαιο πως πέρα από την αλλεργία που προκαλούν παράγουν και ένα θετικό αποτέλεσμα.

Απομυθοποιούν, αποδυναμώνουν και περιθωριοποιούν κοινωνικά τις συγκεκριμένες πολιτικές, όταν μάλιστα διανθίζονται από τόσο άστοχες και επικίνδυνες αναφορές.