Ο ναός της Παναγούλας Μπανάτου Ζακύνθου, φιλοξένησε την Κυριακή, 24 Φεβρουαρίου 2013, μια «μπαρόκ» βραδιά, αφιερωμένη στον μεγάλο Ποιητή της Ιταλίας Νικόλαο-Ούγκο Φώσκολο, ο οποίος -ως γνωστόν- γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, από την Ζακυνθινιά Διαμαντίνα Σπαθή, πριν από 235 χρόνια (6 Φεβρουαρίου 1775) και πέθανε το 1827, μακριά από τη «μητρική γη» του.
Οι συντελεστές του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου «ΑΛΗΘΩΣ» (της πολιτισμικής έκφρασης της Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου), θεώρησαν υποχρέωσή τους, στο πλαίσιο των δράσεων τους, να αφιερώσουν την 7η σύναξη του εφετινού β΄ κύκλου του στην εξέχουσα φυσιογνωμία του Ζακυνθογεννημένου Ποιητή των «Τάφων» και των «Χαρίτων».
Εισαγωγικά, αναγνώστηκαν θερμά χαιρετιστήρια μηνύματα από τον εξοχότατο κ. Μιχάλη Καμπάνη, πρέσβη της Ελλάδας στη Ρώμη και από τον Καθηγητή Γιώργο Κεντρωτή, Πρόεδρο του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ακολούθησε χαιρετισμός από τον καταφάνερα συγκινημένο Νίκο Λαλώτη, Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ζακύνθου «Ούγος Φώσκολος», ο οποίος, μαζί με τους συνεργάτες του, έχει κάνει σκοπό ζωής την ανέγερση του αφανισμένου σπιτιού του Φώσκολου στη Χώρα της Ζακύνθου.
Στο κυρίως μέρος της βραδιάς, η Ιταλίδα Φιλόλογος Annamaria Rita Troia Kalofonos (που ζει μόνιμα με την οικογένειά της στο Μπανάτο), μίλησε στο κοινό, με το πολύ ενδιαφέρον και απαιτητικό θέμα: «Ugo Foscolo, ο ακούσιος φιλόσοφος», μεταχειριζόμενη ιταλική μονάχα βιβλιογραφία. Να, ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία:
«Για τον Φώσκολο η ποίηση είναι το μοναδικό αγαθό, που ποτέ δεν θα τον πληγώσει, αυτό στο οποίο θα μπορεί πάντα να επιστρέφει και να τον δεχτεί στην αγκαλιά του, είτε πρόκειται για τη νεοκλασική, είτε για τη προρομαντική μορφή της.
Ο Φώσκολο, μέσα από τα έργα του και έχοντας στο παρασκήνιο τις προσωπικές του εμπειρίες και τα ιστορικά γεγονότα, διατρέχει την προσωπική του εξέλιξη σε τρεις φάσεις, στις οποίες και ο Gianbattista Vico χωρίζει την ανθρώπινη πορεία:
Η θεϊκή εποχή, η μαγική και ξέγνοιαστη περίοδος, που πέρασε μικρός στη λατρεμένη του Ζάκυνθο, που χαρακτηρίζεται από αγνή ευαισθησία στην οποία το παιδί “αισθάνεται χωρίς να συνειδητοποιεί”.
Η ηρωική εποχή που το πάθος και η φαντασία κυριεύουν κάθε πράξη. Εποχή που ο νέος συνειδητοποιεί με ψυχή ταραγμένη και συγκινημένη από τις αγάπες τα πάθη και τους αγώνες για την πατρίδα. Είναι η εποχή του Όρτις.
Η ανθρώπινη εποχή της “εξηγημένης λογικής”, στην οποία ο ώριμος πια άντρας έχει χάσει το ζήλο του, διότι έτσι αισθάνεται καλύτερα. Και δεν είναι τυχαίο ότι και στον Vico οι δυο τελευταίες εποχές αντιστοιχούν στην ποίηση και στη φιλοσοφία, στις οποίες βρίσκει καταφύγιο και ο Φώσκολο.
[nivo_slider width=”685″ height=”350″ link=”none” speed=”600″ delay=”3000″ p=”10626″ effect=”boxRandom”]
Ακολούθησε Κονσέρτο του νέου Μουσικού Σχήματος “Trio Barocco Zacinto”, στο οποίο συμμετείχαν: η Ζακυνθινή Βέρα Στραβοπόδη (στο πιάνο), ο Αρμένιος από το Ερεβάν Vaghinak Galoyan (στο βιολοντσέλο) και η Ζακυνθινή Αθηνά Σαραντίδη (στο τραγούδι). Απέδωσαν, υπέροχα και μυσταγωγικά, έντεκα δημιουργίες (άριες και μουσική) κλασικών Ιταλών Συνθετών: Domenico Scarlatti, Luigi Boccherini, Αlessandro Marcello, Marco Antonio Cesti, Giovanni Battista Pergolesi, Anonimo, Tomaso Albinoni, Giuseppe Giordani (Tommaso Giordani;), Vincenzo Bellini, Giulio Caccini.
