Από το 1953, γενιές και γενιές ζακυνθινών προσδοκούσαν να γνωρίσουν ένα θέατρο, αντάξιο του προσκεισμικού, με όπερες και παραστάσεις υψηλού επιπέδου.
Τώρα που εγκαινιάστηκε το θέατρο και “έσβησαν τα φώτα της ράμπας”, μπορούμε να μιλήσουμε νηφάλια και ψύχραιμα για τα όσα ωραία έγιναν από τότε αλλά και για όσα λάθη ή παραλείψεις υπήρξαν.
Η αρχή έγινε τον Ιανουάριο του 1994 με πρωτοβουλία της τότε κρατικής Νομαρχίας, υπό την ευθύνη της κας Αικατερίνης Κουταλά και με τη συμπαράσταση του τότε Δημάρχου Ανδρέα Λαδικού και όχι όταν ανέλαβαν καθήκοντα οι κατά καιρούς Δήμαρχοι, Νομάρχες ή Βουλευτές, όπως ματαιόδοξα δηλώνουν ορισμένοι τις τελευταίες ημέρες, αγνοώντας ότι από το 1994 μέχρι σήμερα έχουν εκλεγεί συνολικά έξι Δήμαρχοι, ισάριθμοι βουλευτές και κάμποσοι Νομάρχες ή περιφερειακοί σύμβουλοι.
Όλοι οι άλλοι, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, ασχολήθηκαν με το ζήτημα όταν χρειάστηκε να διαβουλευτούν με υπουργούς, ή να βάλουν υπογραφές σε διάφορα έγγραφα για την εξέλιξή του. Θα μπορούσαν να μην το είχαν κάνει; Φυσικά. Διότι όταν ένας Δήμαρχος τσακωνόταν με ένα βουλευτή (να μην αναφέρουμε τώρα ονόματα), και ο ένας πήγαινε κόντρα σε ότι ο άλλος προωθούσε, τι αποτέλεσμα μπορούσε να προκύψει παρά μόνο καθυστέρηση και υπονόμευση.
Αφού η κα Κουταλά, σε συνεργασία με μια επιτροπή ειδικών, έφτιαξε το φάκελο του έργου, τον πέρασε και έλαβε έγκριση από το Περιφερειακό Συμβούλιο της εποχής, τον Μάρτιο του 1994 και πλέον το θέμα πήρε σειρά στα υπό εκτέλεση έργα της Περιφέρειας Ιόνιων Νησιών.
Για την υποστήριξη του έργου εργάστηκε σθεναρά και σήκωσε το πολιτικό βάρος της μεταβίβασης του οικοπέδου με τις σταφιδαποθήκες από τον ΑΣΟ στην ΄Ενωση Συνεταιρισμών και από εκεί στο Δήμο Ζακυνθίων ο τότε κυβερνητικός βουλευτής Διονύσης Γκούσκος. Πήρε πολύ χρόνο αυτή η προσπάθεια διότι παράλληλα με το θέμα της Ζακύνθου έπρεπε, μέσα από το σχετικό νόμο, να ρυθμιστούν πλήθος λεπτομερειών που αφορούσαν την περιουσία του ΑΣΟ σε όλη την Ελλάδα. Πρόθυμος αρωγός του έργου ο διαχρονικός πρόεδρος της ΄Ενωσης Συνεταιρισμών, Αντώνης Αντίοχος και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος που πάντα είχε καλή συνεργασία με τους προαναφερθέντες.
Από το 1994, όταν Δήμαρχος ήταν ο Ανδρέας Λαδικός έως το 2003 που Δήμαρχος ήταν ο Γιάννης Αγαλιανός, ο Δήμος κινήθηκε με βάση τα σχέδια του αρχιτέκτονα Σταμάτη Χονδρογιάνη (τα οποία όμως δεν ήταν ολοκληρωμένα) και με πρόθεση μάλιστα να μην αποδεχθεί την δωρεά του οικοπέδου του ΑΣΟ στην παραλία αλλά να το κατασκευάσει σε κάποιον άλλο χώρο. Τελικά με την επιμονή του κ. Διονύση Γκούσκου ο υπουργός Γεωργίας της εποχής, παραχώρησε το οικόπεδο του ΑΣΟ και η τότε δημοτική αρχή το αποδέχθηκε.
Το έργο μπήκε σε τροχιά υλοποίησης επί Δημαρχίας Κων/νου Τσαγκαρόπουλου. Ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε το σημερινό θέατρο ήταν ο Παύλος Κομνηνός, υπάλληλος της Πολεοδομίας Ζακύνθου, ως υπηρεσιακός παράγοντας. Για κάποιους λόγους που ουδέποτε κατανοήσαμε, αυτό που όλοι γνωρίζουμε, δεν υπάρχει καταχωρημένο επίσημα επειδή η τότε δημοτική αρχή του Κων/νου Τσαγκαροπούλου (2003-2007) δημοπράτησε το έργο με το σύστημα “μελέτη – κατασκευή” και θεωρητικά την αρχιτεκτονική μελέτη, την χρεώθηκε η εργολήπτρια εταιρεία. Φανταστείτε λοιπόν να ψάχνουμε, ποιός έκανε την αρχιτεκτονική μελέτη του νέου θεάτρου, στη θέση του Ερνέστου Τσίλερ που έχτισε το προσεισμικό Θέατρο, και αυτόν να μην το βρίσκουμε πουθενά.
Λογικά θα έπρεπε να είχε προκηρυχθεί αρχιτεκτονικός διαγωνισμός ή στην καλύτερη περίπτωση να είχε κληθεί ο καθηγητής αρχιτεκτονικής στο Ε.Μ.Π. και άριστος γνώστης της επτανησιακής αρχιτεκτονικής παράδοσης, Διονύσης Ζήβας και να είχε αναλάβει το έργο. Το έκαναν για οικονομία χρόνου; Πιθανόν. Αλλά τέτοια “οικονομία” δυστυχώς δεν υπήρξε.
Το έργο της κατασκευής ξεκίνησε εντυπωσιακά το 2006 αλλά μετά τα τραγικά γεγονότα του 2007 μπήκε σε άλλους ρυθμούς. Ανεξήγητα προέκυψαν υπερβάσεις, όπως ένα υπόγειο που κατασκευάστηκε ερήμην του Δήμου και νομιμοποιήθηκε – χρηματοδοτήθηκε εκ των υστέρων καθώς και δαπάνες για ηλεκτρολογικά-μηχανολογικά, αφού κάποιοι Δήμαρχοι δέχθηκαν τις αιτιάσεις της εργολήπτριας εταιρείας ότι αυτά δεν περιλαμβάνοντο στη σύμβαση, που κατά τα λοιπόν ήταν ένα έργο, “με το κλειδί στο χέρι”, όπως είχε ανακοινωθεί.
Εν τέλει το έργο με τα πολλά, έφτασε σε δαπάνες, πολύ πιο πάνω από τον αρχικό προϋπολογισμό και όταν τελικά αποπερατώθηκε, περίπου το 2016, άρχισε ένας αγώνας δρόμου για τον εξοπλισμό του και τον περιβάλλοντα χώρο. ΄Αλλα “θέατρα” από ΄κεί. Προϋπολογισμός 900.000 ευρώ μόνο για τα πεζοδρόμια γύρω από το κτίριο του Θεάτρο.
Στην κοινή γνώμη δεν υπάρχει θετική εικόνα για τον τρόπο που χειρίστηκε ο Δήμος το όλο έργο. ΄Οπως και σε πολλά άλλα έργα, η εναλλαγή Δημάρχων προκάλεσε καθυστερήσεις, ανακολουθίες και σκοτεινά σημεία που στο τέλος τα κάλυπταν σχεδόν όλοι.
Σήμερα παραλάβαμε ένα Θέατρο που δεν είναι αντάξιο εκείνου που έχτισε η Ζάκυνθος τον 19ο αιώνα. Ωστόσο είναι ένα Θέατρο που μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στη σύγχρονη κοινωνία.
Ας κρατήσουμε το τελευταίο και ας βάλουμε όλοι πλάτη, δίχως ιδιοτέλειες και μακριά από συμφέροντα, το νέο Θέατρο Ζακύνθου να υπηρετήσει την τέχνη και τον πολιτισμό. Ο Δήμος έχει τις δυνάμει να το στελεχώσει με το ειδικευμένο προσωπικό και να το κρατήσει ψηλά. Αρκεί να υπάρχει όραμα, μέθοδο και εργατικότητα.
ermisnewsroom
Επειδή τυγχάνει να ξέρω τον Μηχανικό που η εταιρεία του είχε αναλάβει την κατασκευή θα πω μόνο 2 πραγματάκια για τις καθυστερήσεις στην παράδοση του.Του έγιναν δεκάδες μυνήσεις για “ηχορύπανση” που δεν ήταν όλες για εργασία σε ώρες κοινής ησυχίας,αλλά απο κάποιους που έμεναν ακόμη και στα χωριά,με αποτέλεσμα να σταματάει το έργο για μήνες, εως οτου εξεταστούν οι μυνήσεις και τα ασφαλιστικά μέτρα!!
Βρέθηκαν σπηλαιώσεις που δεν εμφανιζόταν στην αρχική μελέτη,μία εκ των οποίων παρολίγον να στοιχίσει την οριστική αναβολή του έργου γιατί ηταν πολύ μεγάλη και το κόστος κλεισίματος της τεράστιο.
Γι αυτό έγιναν και οι υπερκοστολογήσεις,χωρίς αυτό να σημαίνει οτι τις δικαιολογώ όλες.
Τέλος εμφανιζόταν “διάφοροι” οι οποίοι του έδιναν οδηγίες για το έργο η άφηναν διάφορα υποννοούμενα!!Τα αναφέρω μόνο για την ιστορία.
Αφού ολοκληρώθηκε όμως ας τα βάλουμε στην άκρη όλα και ας το χαρούμε!!