Το βιβλίο που έγραψε ο Ηλίας Μάργαρης και εσχάτως κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο “Η Αταξική Κοινωνία”, εκδόσεις Περίπλους, δεν αποτέλεσε έκπληξη για τους γνωρίζοντες τον άνδρα, γιατί τα βιβλία συνήθως σκιαγραφούν το συγγραφέα.
Πολλές φορές όμως γράφονται για να προωθήσουν καριέρες ή να επιστηρίξουν το φαντασιακό εγώ τους. Όμως ο συγγραφέας μας ως ουσιαστικός πολίτης ποτέ δεν επιδίωξε θέσεις και ήταν αδιάφορος προς το εύκολο χειροκρότημα. Αυτά δεν τα έπραξε όσο ήταν νέος, αλλά ούτε όσο ήταν ώριμος πολίτης και βεβαίως δε διανοήθηκε να το πράξει τώρα, αφού ως μόνιμο μπούσουλά έχει την άγρυπνη και άδολη κριτική στάση στα προβλήματα του ανθρώπου.
Πάντα αδιάφορος προς τα συνθήματα και την εύκολη, κονσερβοποιημένη σκέψη. Θεμελιώδης βάση του προβληματισμού του είναι πως οι όποιες αναγκαίες κοινωνικές αλλαγές πρέπει να είναι προϊόν δημοκρατικών διαδικασιών. Οι δε θέσεις του αποτελούν τροφή για προβληματισμό.
Πιστεύω ότι αυτή τη στάση ζωής την κληρονόμησε ως δια βίου υποθήκη από το θείο του, τον Νιόνιο Μάργαρη, αριστερό παράγοντα του νησιού την εποχή της φωτιάς (1941- 1944), ο οποίος κατόρθωσε σε όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο, όχι μόνο να κρατήσει ψηλά την ιδεολογία του, αλλά το κυριότερο, να μη λερώσει τα χέρια του σε λυπηρά συμβάντα.
Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με κάποιες απόψεις του, ένα όμως είναι σίγουρο: Δε μπορεί να μη θαυμάσει τον πολίτη με την άγρυπνη και επώδυνη συνείδηση. Η στάση του στη ζωή επιβάλλει το σεβασμό.
Και ποία η ανταμοιβή αυτού του σεμνού και ουσιαστικού ανθρώπου; Μια σύντροφος ζωής, η φιλόλογος και όχι μόνο Αντωνία, με πάθος για τη συνέχεια των γραμμάτων στο νησί, καθώς και δύο υπέροχα παιδιά, αλλά και ένα πολλά υποσχόμενο εγγόνι. Ας είναι καλά να μας δώσει και άλλους καρπούς.
Φώτης Γ. Πάλλας
Εκ μεταγραφής ζακύνθιος ως ερωτικός μετανάστης
Μηγαρις έχει άλλο στο νου του, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;