Το τελευταίο αντίο στον Διονύσιο Φλεμοτόμο είπαν το απόγευμα της Πέμπτης, στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου στο Φιολίτη, δεκάδες φίλοι του απ’ όλη τη Ζάκυνθο.
Συνάδελφοι του, ομότεχνοί του και κυρίως άνθρωποι που αγάπησαν και αναγνώρισαν την πνευματικότητα του ανθρώπου ενόσω ζούσε, ήταν εκεί, άλλοι με ένα λουλούδι στο χέρι και άλλοι με μια ζεστή αγκαλιά για να αποχαιρετήσουν τον ποιητή της νεότερης γενιάς των Ζακυνθινών που άδικα χτυπημένος από την επάρατη ασθένεια, έφυγε πρόωρα από τη ζωή.
Στην εξόδιο ακολουθία χοροστάτησε ο πανοσιολογιότατος Αρχ. Παναγιώτης Καποδίστριας, ο οποίος αποχαιρέτησε τον Διονύση Φλεμοτόμο απαγγέλοντας ένα ποίημα που έγραψε ο ίδιος, αναδεικνύοντας την προσωπικότητα του εκλιπόντος.
Για τον Διονύση Φλεμοτόμο μίλησαν η Πρόεδρος του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθινή, Ελένη Πυλαρινού και ο Πρόεδρος του Δημόσιας Ιστορικής Βιβλιοθήκης και Πρόεδρος του Π.Σ.Ζ. “Ούγος Φώσκολος”, Φίλιππος Συνετός.
Στην τελετή παρέστησαν ο Δήμαρχος Γιώργος Στασινόπουλος, οι Αντιπεριφερειάρχες Κ. Καποδίστριας και Κ. Τσιριγώτης, δημοτικοί σύμβουλοι και πολύ κόσμος.
Ο επικήδειος λόγος του Προέδρου της Δημόσιας Ιστορικής Βιβλιοθήκης Ζακύνθου και του Π.Σ.Ζ. “Ούγος Φώσκολος”
Βαρύ το χρέος και δύσκολη η αποστολή να σε αποχαιρετούμε σήμερα εξ’ ονόματος όλων εκείνων που αγάπησαν και εκτίμησαν το έργο και την παρουσία σου στην αποκαλούμενη δημόσια ζωή.
Ένα έργο που δεν έχει να κάνει με τα “δούναι και λαβείν” της καθημερινότητας αλλά με το πως θα δώσουμε τη γνώση και τα εφόδια στις νέες γενιές για να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο και την πατρίδα μας.
Βαρύ το χρέος και δύσκολη η αποστολή μου. Μετά το ταξίδι στην αιωνιότητα του Νίκου Λαλώτη, του Διονύση Ζήβα, του Νιόνιου Μελίτα, του Λόρυ Μερκάτη και πολλών άλλων συνοδοιπόρων μας, σε αποχαιρετούμε σήμερα, έχοντας συναίσθηση ότι η γενιά που κράτησε όρθια την Ζάκυνθο μετά τους σεισμούς του 1953, γίνεται ολοένα και φτωχότερη.
Πάνε πολλές δεκαετίες από τότε που πρωτογνωριστήκαμε στο προαύλιο του εξατάξιου Γυμνασίου Αρρένων της Πόλης μας και πέντε δεκαετίες αργότερα μπορώ να σου εκμυστηρευτώ ότι ελάχιστα πράγματα άλλαξε ο χρόνος γύρω μας.
Τα ίδια όνειρα και οι ίδιες πεποιθήσεις μας βασανίζουν ακόμα, ίσως επειδή δεν βολευόμαστε με τα απλά και τα εφήμερα αλλά μάθαμε να αναζητούμε πάντα το καλύτερο και πάντα το πιο χρήσιμο για την κοινωνία και τον τόπο μας.
Είχα τη χαρά να πορευθούμε μαζί για πολλές δεκαετίες σε αυτή τη δύσκολη κοινωνία. Μου πρόσφερες την τιμή να είμαι συνεργάτης σου στη ραδιοφωνία, στην εφημερίδα και στις πνευματικές σου αναζητήσεις.
Κρατώ ακόμα τα πρώτα σου ποιήματα που γίνανε βιβλία από την δεκαετία του 1980.
Διατηρώ τα εκατοντάδες κείμενα που μου έδωσες και δημοσίευσα στον τοπικό τύπο.
Κρατάω πάντα την ανάμνηση του ζεστού σου λόγου σου για το πως θα χτίζαμε μαζί το σπίτι του ποιητή, στην Οδό Φωσκόλου, και θα το κάναμε Μουσείο.
Θυμάμαι πάντα, πώς με ενθάρρυνες να συνεχίσουμε την προσπάθεια για την αναβάθμιση της Δημόσιας Βιβλιοθήκης.
Παρακολουθούσα πάντα την αγωνία και τον πόνο σου για τους βέβηλους παραχαράκτες των τοπικών παραδόσεων. Το θυμό σου και την απόγνωση σου για ότι ευτελές και κάλπικο κυριαρχούσε κάποιες φορές στην αποκαλούμενη πολιτιστική εκπροσώπηση του τόπου μας.
Ήξερα Διονύση πως δεν έπαψες ποτέ να ονειρεύεσαι μια πατρίδα που θα έλαμπε από το φως της γνώσης και της παιδείας. Γι αυτό αγωνιζόσουν μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής σου και σε αυτό βάζαμε πλάτη γερή, όλοι οι φίλοι σου!.
Και είμαι εδώ σήμερα Διονύση για να σου πως, ότι έφτιαξες και ότι δημιούργησες, κυρίως όμως ο σπόρος που σαν δάσκαλος, σαν ποιητής και σαν προσωπικότητα των γραμμάτων, έσπειρες στην πατρίδα μας, έχει βρει γόνιμο έδαφος στην ψυχή και τις καρδιές δεκάδων νέων του τόπου μας.
Εκ μέρους της Δημόσιας Ιστορικής Βιβλιοθήκης Ζακύνθου και εκ μέρους του Πολιτιστικού Συλλόγου “Ούγος Φώσκολος”, του οποίου υπήρξες ιδρυτικό μέλος, σε ευχαριστούμε για τα όσα μας έδωσε και για πρόσφερες στο βωμό της εξυπηρέτησης των μεγάλων πολιτισμικών αξιών της πατρίδας μας.
Η πατρίδα ευγνωμονούσα, πάντα θα σε θυμάται!
Η πατρίδα ευγνωμονούσα, πάντα θα σε θυμάται