Θαύμα! Το εγκαινιάσαμε!

Με τα καμώματά μας

είκοσι χρόνια πέρασαν ‒

με γεια μας, με χαρά μας!

Παρά τα παρατράγουδα

γίνανε τα εγκαίνια

κ’ έχουμε στο κεφάλι μας

λιγότερη μια έγνοια.

Τώρα ας μην γκρινιάζουμε

για το ‘να και το άλλο

και για ακμής μαθήματα

να κάνουμε σινιάλο.

Όλοι ας βοηθήσουμε

καλά να λειτουργήσει

κ’ η Δάφνη ‒ σαν τον Φώσκολο ‒

και τούτο να στολίσει.

Το θέατρο του τόπου μας

νάναι σχολειό για όλους,

με κωμωδίες, δράματα,

σάτιρα και τριβόλους…

Να είναι πάντα ανοιχτό,

ποτέ του να μην κλείσει

κι ας μην αργήσει η στιγμή

κάποιος να το βαφτίσει.

Το όνομά του, άξιο,

θέατρο να θυμίζει

κι όχι τα νεύρα σαν βιολί

να σπάει ή να κουρδίζει!

Μαζί ας σταματήσουμε

για τ’ όνομα την γκρίνια

τη φάρσα μας τελειώνοντας:

«Διχόνοια και γκίνια!».

~·~

Θέατρο αποκτήσαμε,

αυτό είναι τ’ ωραίο ‒

Άστε στην άκρη ό,τι μικρό

και δείτε τό σπουδαίο.

Όπως αυτό που έγινε

στη διαδρομή του Χάση,

καθένας ώς την κάθαρση

πιο γρήγορα να φτάσει.

Ο Φώσκολος δεν έστερξε

πάλι να ξαναγίνει,

Το νέο ας προσέξουμε

ορθό να παραμείνει.

Μην τ’ αφανίσουμε κι αυτό

σαν τ’ ακριβό Ωδείο

της Κολυβά, τής άτυχης,

και πούμε πάλι «ΑΝΤΙΟ!».

Ούτε να το ματιάσουμε

κι αρχίσει να χαλάει

ή καταντήσει μαγαζί,

όπως το Σούπερ, πλάι!

Ας μείνει όπως φτιάχτηκε

στο Φιόρο του Λεβάντε,

μ’ άνθη Σκηνής μην κλείσουμε

τα χάσματα του Τζάντε.

Ο Μικροσατιρικός

Ζάκυνθος, 26-27.10.2021