Η προστασία της δημόσιας περιουσίας και της δημοτικής περιουσίας για την οποία θεωρητικά πολλοί κόπτονται στο νησί του Σολωμού (τον οποίο χωρίς αιδώ και συχνά επικαλούνται λόγω της επετείου της εθνικής παλιγγενεσίας), είναι κάτι που ο καθένας με τις πράξεις και όχι με τα λόγια πρέπει να αποδεικνύει, ανεξάρτητα αν ιδιωτεύει ή αν ασχολείται με τα κοινά.
Αν λάβουμε δε υπόψη τον τρόπο που οι αυτοδιοικητικοί έχουν προστατεύσει τη δημοτική – εν προκειμένω- περιουσία, που ανέρχεται σε κάποιες χιλιάδες στρέμματα και αρκετά ακίνητα διάσπαρτα σε όλη τη Ζάκυνθο (και όχι μόνο), ίσως βγάλουμε συμπέρασμα για τις προθέσεις των δακρύβρεχτων δικανικών λόγων που ακούμε εσχάτως.
Ενδεχομένως κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι τα Δημοτικά Συμβούλια είναι πολιτικά όργανα και άλλη είναι η δουλειά που γίνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων ή στα γραφεία των δικαστών. Σε κάθε περίπτωση όμως η πολιτική πρέπει να βρίσκεται στην υπηρεσία του λαού, καθώς οτιδήποτε άλλο ελέγχεται στη δημοκρατία μας για τη σκοπιμότητά του και τα περίεργα συμφέροντα που ενδεχομένως υπηρετεί.
Από την περιουσία του Ζακυνθινού λαού στην ευρύτερη περιοχή του Ναυαγίου, μέχρι την περιουσία του Ζακυνθινού λαού στην πλατεία του Εθνικού ποιητή, δεν υπάρχει ούτε μία πιθαμή απόστασης που να χωρίζει το σκεπτικό για την απόλυτη αναγκαιότητα προστασίας της μίας και της άλλης…
Ο συνασπισμός δυνάμεων και προσώπων που πολεμάει λυσσαλέα και μανιωδώς την προσπάθεια να καθαριστούν οι κοινόχρηστοι χώροι με μπαρμπούτα την 7η τέχνη, τι ακριβώς θέλει να μας πει;
Αγγελική Ξενόφου