Γράφει η Όλγα Γκούσκου
Κάποτε, οι αγρότες της Ζακύνθου και της υπόλοιπης Ελλάδας αποτελούσαν το θεμέλιο της τοπικής οικονομίας και κοινωνίας. Οι οικογένειες τους ζούσαν αξιοπρεπώς, βασιζόμενες στην παραγωγή τους και τις επιδοτήσεις που εξασφάλιζαν την αναγκαία στήριξη για να συνεχίσουν τη δουλειά τους. Σήμερα, αυτή η εικόνα μοιάζει με μια μακρινή ανάμνηση. Οι αγροτικές οικογένειες βρίσκονται σε απόγνωση, παλεύοντας καθημερινά για την επιβίωση, ενώ οι συνθήκες τους οδηγούν στην εξαθλίωση.
Η καθημερινότητα μιας οικογένειας αγροτών στη Ζάκυνθο αποτυπώνει την δραματική κατάσταση. Για παράδειγμα, ένας παραγωγός σταφίδας μπορεί να εξασφαλίσει έως 10.000 ευρώ το χρόνο, και αυτό μόνο αν δουλέψει αδιάκοπα και σκληρά στην περιουσία του. Το ποσό αυτό καλείται να καλύψει τις ανάγκες μιας ολόκληρης οικογένειας με διατροφή, ρούχα, θέρμανση, εκπαίδευση παιδιών, και φυσικά τα λειτουργικά έξοδα της παραγωγής, όπως λιπάσματα, καύσιμα και συντήρηση εξοπλισμού.
Τα χρήματα αυτά δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά. Το άγχος της καθημερινότητας, οι συνεχείς οικονομικές πιέσεις και η αίσθηση αδιεξόδου κυριαρχούν. Οι γονείς συχνά αναγκάζονται να κάνουν περικοπές ακόμα και σε είδη πρώτης ανάγκης ενώ τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον γεμάτο αβεβαιότητα για το μέλλον.
Οι επιδοτήσεις που κάποτε αποτελούσαν βασικό πυλώνα στήριξης για τους αγρότες έχουν μειωθεί δραματικά. Πολλοί παραγωγοί στη Ζάκυνθο δηλώνουν πως τα ποσά που λαμβάνουν δεν επαρκούν ούτε για να καλύψουν το κόστος παραγωγής. Τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα, που είναι απαραίτητα για την διατήρηση της ποιότητας και της ποσότητας της παραγωγής, συχνά παραλείπονται, καθώς οι οικογένειες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσουν.
Η ακρίβεια στην αγορά πλήττει ιδιαίτερα τους αγρότες. Η τιμή του ελαιολάδου, για παράδειγμα, έχει μειωθεί εξαιρετικά στη Ζάκυνθο, παρά την υψηλή ποιότητά του. Οι παραγωγοί αναγκάζονται να πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ οι καταναλωτές πληρώνουν ακριβά για τα ίδια προϊόντα στα ράφια των καταστημάτων.
Παράλληλα, η γενικότερη αύξηση των τιμών σε βασικά είδη διατροφής, καύσιμα και ενέργεια επιδεινώνει την κατάσταση. Η αγροτική οικογένεια δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στα συνεχώς αυξανόμενα έξοδα, με αποτέλεσμα να περιορίζει ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά.
Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, η κρίση στον αγροτικό τομέα έχει σοβαρές ψυχολογικές επιπτώσεις. Οι αγρότες νιώθουν ότι έχουν εγκαταλειφθεί από την Πολιτεία, ενώ η κοινωνία συχνά αγνοεί τις δυσκολίες τους. Το άγχος για το μέλλον, η απογοήτευση και η έλλειψη ελπίδας για μια καλύτερη ζωή επηρεάζουν βαθιά την ψυχολογία τους.
Η κατάσταση απαιτεί άμεση και αποφασιστική παρέμβαση. Η Πολιτεία πρέπει να αναγνωρίσει την σημασία του αγροτικού τομέα και να λάβει μέτρα για την ενίσχυσή του. Η αύξηση των επιδοτήσεων, η μείωση της φορολογίας, η στήριξη των τοπικών συνεταιρισμών και η διασφάλιση δίκαιων τιμών για τα προϊόντα είναι μόνο μερικά από τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν.
Οι αγρότες αποτελούν την ‘’ραχοκοκαλιά’’ της Ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας. Η Ζάκυνθος και κάθε αγροτική περιοχή της Ελλάδας δεν μπορούν να επιτρέψουν την εξαθλίωση των ανθρώπων που κρατούν ζωντανή την ύπαιθρο.
ΟΛΓΑ ΓΚΟΥΣΚΟΥ