Στη ζωή πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι μας αναλογεί ένα μερίδιο ευθύνης για το τι γίνεται στη γειτονιά που ζούμε, την κοινωνία που συμμετέχουμε και στην πατρίδα που γεννηθήκαμε.

Πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν έχουμε δικαίωμα μόνο να ζητούμε να διεκδικούμε αλλά έχουμε και την υποχρέωση να προσφέρουμε εκεί που οι συνάνθρωποι μας και η πατρίδα μας, το χρειάζεται.

Η λογική ότι το κράτος είναι”εχθρός” μας και ο γείτονας που έχει καλύτερο εισόδημα από εμάς, αντίπαλος, είναι ότι χειρότερο μπορεί να προταχθεί για να παραμένει μια κοινωνία, στην υπανάπτυξη, στη φτώχεια και στη μιζέρια.

Δεν περιμένουμε να εξαφανιστούν ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα γύρω μας.

Αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε είναι οι προτεραιότητες που βάζουμε, όσοι τουλάχιστον αντέχουμε να σηκώνουμε αυτά τα βάρη. Περισσότερη ανθρωπιά και λιγότερος εγωισμός. Μεγαλύτερη δοτικότητα και μικρότερος ωφελιμισμός. Πιο μεγάλη αλληλεγγύη.

Δεν μας αναλογεί τίποτα περισσότερο.
΄Ολα τα άλλα αναλογούν στο κράτος και την πολιτεία. Που πρέπει να συνεχίζει να πορεύεται με τη λογική, την διαφάνεια και τη δικαιοσύνη. Να εργάζεται για να περιορίζει τη γραφειοκρατία και να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους.  Να δίνει κίνητρα για εργασία και αντικίνητρα για ανεργία. Να στηρίζει τη δημόσια υγεία, το δημόσιο σχολείο και τις δομές πρόνοιας, με αξιοκρατία και με το κατάλληλα ειδικευμένο προσωπικό.

Σε μια κοινωνία συνοχής όλοι έχουμε ένα ρόλο θετικό να διαδραματίσουμε. Και οι δυσκολίες της εποχής δεν μας επιτρέπουν να σκεφτόμαστε το προσωπικό μας όφελος, ερήμην των αναγκών της κοινωνίας.

Ας θυμόμαστε πάντα, όχι τι κάνει η “μαμά πατρίδα” για μας, αλλά τι κάνουμε εμείς για την πατρίδα μας.