Σε έναν τόπο που η ιστορία και η θρησκευτική παράδοση αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς του, το Μετόχι του Αγίου στο Καλλιτέρο παρουσιάζει μια εικόνα που προκαλεί απογοήτευση και θλίψη. Κάποτε ένα ζωντανό κέντρο πνευματικής ζωής, που φιλοξενούσε καλόγερους και λειτουργούσε ως σημείο αναφοράς για τους πιστούς, το μετόχι σήμερα βρίσκεται σε τραγική κατάσταση λόγω παραμέλησης και αδιαφορίας από τις αρμόδιες Αρχές.
Το κτίριο, που αποτελεί σημαντικό μνημείο της θρησκευτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Ζακύνθου, φέρει εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης. Τα τοιχώματα καταρρέουν, η σκεπή εμφανίζει σοβαρές φθορές, ενώ πρόσφατα, εξαιτίας έντονης κακοκαιρίας, σημειώθηκε η πτώση ενός τοιχίου, γεγονός που επιδεινώνει την ήδη επικίνδυνη κατάσταση. Όσοι περνούν από το σημείο αντικρίζουν μια εικόνα που μόνο μετόχι δεν θυμίζει.
Το “κερασάκι στην τούρτα” αυτής της αδιαφορίας είναι ότι το σημείο δείχνει να έχει εγκαταλειφθεί εντελώς από την τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η αμέλεια αυτή είναι χαρακτηριστική μιας γενικότερης στάσης που παρατηρείται στη Ζάκυνθο, όπου κτίρια μεγάλης πολιτιστικής και ιστορικής αξίας παραδίδονται στη φθορά του χρόνου, χωρίς να λαμβάνονται μέτρα προστασίας ή αποκατάστασης.
Το μετόχι του Αγίου στο Καλλιτέρο δεν είναι απλά ένας χώρος. Είναι ένα κομμάτι της Ζακυνθινής ταυτότητας, ένα μνημείο που θα μπορούσε να αναδειχθεί σε πόλο έλξης, τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους επισκέπτες του νησιού. Αντί αυτού, παραμένει θύμα μιας διαρκούς αδιαφορίας που το υποβαθμίζει σε σημείο εγκατάλειψης.
Οι ευθύνες βαραίνουν τις Δημοτικές Αρχές που όφειλαν και οφείλουν να δώσουν προτεραιότητα στην αποκατάσταση και προστασία του χώρου. Ενέργειες όπως η απομάκρυνση των σκουπιδιών, η αποκατάσταση του κτιρίου και η ανάδειξή του ως πολιτιστικό και θρησκευτικό μνημείο είναι απαραίτητες για την αποκατάσταση της ιστορικής του αξίας.
Η Ζάκυνθος δεν μπορεί να αντέξει άλλο την απώλεια των μνημείων της. Το μετόχι του Αγίου στο Καλλιτέρο αξίζει τη φροντίδα και την προσοχή που του αρμόζει, για να πάψει να είναι μια θλιβερή υπενθύμιση της εγκατάλειψης και να ξαναγίνει χώρος μνήμης, πνευματικότητας και ιστορικής κληρονομιάς.