“Η πολιτική είναι μια υπόθεση σκοπιμοτήτων και παρεξηγήσεων”, έγραφε κάποτε ένας καλός συνάδελφος σε αθηναϊκή εφημερίδα στην προσπάθειά του να απομυθοποιήσει τους υψηλούς τόνους στις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών και να ερμηνεύσει τις συχνές υπαναχωρήσεις από τις υποτιθέμενες “διακηρύξεις αρχών”.

45 χρόνια μετά την μεταπολίτευση του 1974 νομίζω πως είμαστε αρκετά ώριμοι όλοι μας ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, για να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα, την υπερβολή από την ακρίβεια και τον εμπαιγμό από τη σοβαρότητα στις πολιτικές τοποθετήσεις.

Σχεδόν όλες οι ιδεολογίες έχουν απομυθοποιηθεί και ένας ώριμος ρεαλισμός έχει κυριαρχήσει στην πολιτική σκέψη και πρακτική των νεοελλήνων και ιδιαίτερα των νέων.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες ο δημόσιος διάλογος δεν μπορεί να είναι πρόχειρος, επιπόλαιος, αφοριστικός και …δήθεν.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες κυριαρχούν μόνο τα επιχειρήματα και καταρρέουν ο φθηνός λαϊκισμός, η προπαγάνδα και τα διαφημιστικά, τρικ. Κι όπου αυτό συμβαίνει η κατρακύλα είναι σχεδόν αναπόφευκτη.

Στον τόπο μας δεν λείπουν οι δηλώσεις που προκαλούν θυμηδία. Ιδιαίτερα όταν επιδιώκουν την αυτοπροβολή.

Είναι προτιμότερο για τον πολιτικό να μιλούν άλλοι γι’αυτόν, παρά να μιλά ο ίδιος για τον εαυτό του!