Το ανησυχητικό στον τόπο μας είναι πως οι φωτιές δεν σταματούν και τα φυσικά πρόσωπα που βρίσκονται πίσω από τους εμπρησμούς φαίνεται ότι δεν τους πτοεί ούτε ο κορονοϊός, ούτε η οικονομική μας κατρακύλα.

Τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε, τα ίδια από το παρελθόν σημεία να γίνονται οι εστίες από τις οποίες ξεκινούν οι φωτιές, τόσο στον κάμπο, όσο και στα βουνά. Αργάσι, Βολίμες, Τριλάγκαδα Μαριών είναι μερικά σημεία από τα πολλά που μας έρχονται στο νου κάθε φορά που ακούμε τις σειρήνες από τα οχήματα της Πυροσβεστικής να δυναμώνουν για να φτάσουν στο σημείο που πρέπει να επέμβουν.

Ακόμα και οι προσπάθειες που γίνονται από τις τοπικές αρχές και από τη διοίκηση της πυροσβεστικής υπηρεσίας για να αποτραπούν αυτά τα φαινόμενα, δεν έχουν αποτέλεσμα και το βλέπουμε ακόμα και τη φετινή δύσκολη για όλους μας χρονιά. Οι εμπρηστές δεν υποχωρούν, δείχνουν αποφασισμένοι να καταστρέψουν τα σημεία που έχουν βάλει ως στόχο για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά κι εμείς οι υπόλοιποι υποψιαζόμαστε.

Σε αυτή λοιπόν τη δύσκολη συγκυρία θεωρούμε πως εκτός από τις δυνάμεις κατάσβεσης της φωτιάς μπορεί να συνεισφέρει και η δασική υπηρεσία η οποία με τις πράξεις της είναι σε θέση να αποτρέψει έστω ένα μέρος αυτής της καταστροφής.

Αν και θεωρητικά τουλάχιστον γνωρίζουμε πως κάθε φορά που ξεσπάει μια φωτιά στο δάσος, οι καμένες εκτάσεις μετά κηρύσσονται αναδασωτέες, αυτό πρέπει να γίνεται με θρησκευτική ευλάβεια για να μην υπάρχουν περιθώρια να σκεφτεί κάποιος πως μπορεί να αλλάξει χρήση γης. Αυτά που έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες με περιοχές που κάηκαν και μετά έγιναν αγροτικές, μας δίνουν την ευκαιρία να σκεφτούμε ποιες μπορεί να είναι οι αντιδράσεις μας από δω και στο εξής.