Του Σπύρου Γιατρά
Δύο συρμοί ανύποπτοι
στης νύχτας τις ανταύγειες
αντίστροφα ταξίδευαν
πάνω στις ίδιες ράγες.
Νέα παιδιά ξεκίνησαν
να πάνε στη σχολή τους,
μα στην κοιλάδα των Τεμπών
άφησαν την ψυχή τους.
Φλόγες, συντρίμια και κορμιά
γέμισαν την κοιλάδα
αποδομώντας διεθνώς
τη σύγχρονη Ελλάδα.
Τη συμφορά δεν έφερε
του χρόνου η φθορά,
μα των θεσμών των κρατικών
η πλήρης διαφθορά.
Οι συγγενείς εμμένουνε
με σθένος στην καρδιά τους
ότι ο αμοραλισμός
σκότωσε τα παιδιά τους.
Ο ιερός αγώνας τους
κάθε πολίτη πείθει
πως το φρικτό τούτο κακό
δεν θα σκεπάσει η λήθη.
Εξαγνισμό δεν φέρνουνε
οι αποδιοπομπαίοι,
μα ο πέλεκυς της Νέμεσης
σε όποιον και να φταίει.
Η τραγωδία των Τεμπών
δεν ήταν καταιγίδα,
αλλά μοιραία εξέλιξη
με κρατική αιγίδα.
Τούτο το κράτος – αχταρμάς
τα νιάτα αφανίζει
τον αδηφάγο τον Μολώχ
για να εξευμενίζει.
Πόνο, οργή και συντριβή
κάθε έλληνας εκπέμπει
για τις πενηνταεφτά ψυχές
που χάθηκαν στα Τέμπη.
Στον ουρανό πετάξανε
και σμίξαν με τ’ αστέρια,
για να φωτίζουν από κει
τα μουλωχτά τ’ ασκέρια,
που το ταξίδι το τυφλό
αθώων προς τον Άδη
μανιωδώς πασχίζουνε
να μείνει στο σκοτάδι.
Στον θόλο τον ουράνιο
κινούνται αοράτως
και δείχνουνε ως ένοχο
το ελεεινό μας κράτος.
Δεν θέλουνε συγκάλυψη,
δεν θέλουν λησμοσύνη.
Το μόνο που επιζητούν
είναι Δικαιοσύνη.
Του δράματος την κάθαρση
κρίνουν επιβλητέα
και θύματα αξιώνουνε
να ‘ναι τα τελευταία.
Ευχόμαστε η μνήμη τους
να είναι αιωνία
και οίστρος η θυσία τους
σ’ όλη την κοινωνία.
- Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο φύλλο 6850/ της 27ης Φεβρουαρίου 2025 της εφημερίδας ΕΡΜΗΣ της ΖΑΚΥΝΘΟΥ