Προς τον Ιερό Κλήρο
και τον ευσεβή Λαό της καθ΄ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα,
Τούτες τις άγιες ημέρες, αγαπητοί μου, ψάλλουμε στις εκκλησίες μας, τις θεολογικότατες και μεστές νοημάτων Καταβασίες. Πρόκειται για ύμνους που περιγράφουν την θεία Ενανθρώπιση. Ανάμεσα σ’ αυτές υπάρχει κι εκείνη που παρουσιάζει τον Θεό ως «πατέρα οικτιρμών».
Ο Θεός είναι πατέρας μας, αφού Εκείνος μάς έχει δημιουργήσει, στα χέρια Του βρίσκεται η πνοή μας και προς Εκείνον πορευόμαστε. Είναι, όμως, «πατήρ οικτιρμών». Γεμάτος, δηλαδή, από αγάπη. Δεν αδιαφορεί για τα παιδιά Του, δεν τα αφήνει μόνα τους στις περιπέτειες της ζωής, αλλά είναι Εκείνος που προστρέχει σε βοήθεια. Γνωρίζει πολύ καλά ότι, μετά την πτώση, ήταν αδύνατη η επιστροφή του παιδιού Του κοντά Του. Γι’ αυτό έρχεται ο ίδιος, κενούμενος, για να καταστήσει το παιδί του ικανό ν’ αναλάβει και πάλι την θέση που του ανήκε, δηλαδή πλησίον Του. Αυτό εξυπηρετεί η σάρκωση του Υιού και Λόγου Του. Την στιγμή που γίνεται άνθρωπος, επέρχεται η δυνατότητα του ανθρώπου να γίνει κατά χάριν Θεός, ανταποκρινόμενος στην θεία φιλανθρωπία.
Ο Θεός έρχεται προσφερόμενος, χωρίς επιβολή, χωρίς περιττούς λόγους και εντυπωσιασμούς. Έρχεται ήσυχα, αθόρυβα και απλά μέσα από την όμορφη και γαλήνια μορφή ενός μικρού παιδιού. Ενός παιδιού, που για να μεγαλώσει έχει ανάγκη τους οικτιρμούς, την αγάπη των γονέων του. Και από εκείνη την ώρα, κάθε ένας άνθρωπος, που θα επιθυμεί να προσεγγίσει το θείο βρέφος, θα πρέπει να διαθέτει σπλάχνα οικτιρμών προς τους αδελφούς του.
«Πώς είναι δυνατόν να λες ότι αγαπάς τον Θεό και να μισείς τον αδελφό σου»; διερωτάται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και ουσιαστικά τοποθετεί τον άνθρωπο μπροστά στις ευθύνες του. Τον σύγχρονο άνθρωπο, που γίνεται βίαιος στα ίδια του τα παιδιά, που δεν έχει συμπόνια για τους άλλους, που θεωρεί τους πάντες εχθρούς του και που παραδίδει τελικά το χειρότερο παράδειγμα στους νεότερους.
Όλοι μας στεκόμαστε με αποτροπιασμό μπροστά σε κάθε πράξη βίας. Όλοι λυπούμαστε, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Γιατί η βία συνεχίζει να εξαπλώνεται. Χρειάζεται να βιώσουμε την θεία ενανθρώπιση, ως πράξη θείας αγάπης, που αφορά στον κάθε έναν από μας, αλλά και σε όλους μαζί.
Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι ο Χριστός έρχεται αναζητώντας προσωπική συνάντηση μαζί μας, μέσα στην καρδιά του καθενός μας, χωρίς φωνές και τυμπανοκρουσίες. Αποζητά μετάνοια, καθαρό τόπο της υπάρξεώς μας για να αναπαυτεί και να ευλογήσει τη ζωή μας. Τότε μόνο μπορούμε να σεβαστούμε την παρουσία των άλλων, να τους δούμε ως εικόνες δικές Του, χωρίς τις οποίες δεν μπορούμε να συνάψουμε προσωπική σχέση μαζί Του. Τότε μόνο μπορούμε να σεβαστούμε την διαφορετική άποψη, το δικαίωμα να διατηρεί τη μοναδικότητα και την ιδιοπροσωπία του ο άλλος, να τον αποδεχόμαστε χωρίς να επιθυμούμε να τον αλλάξουμε σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες και τα δικά μας πρότυπα, αλλά να δοξάζουμε το όνομα του Πατρός μας, γιατί μας αξιώνει να ζούμε ανάμεσα στους αδελφούς μας.
Αγαπητοί μου, η βία δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια. Απαιτούνται έργα και επιβάλλεται δράση. Μόνον όταν μπορέσουμε να αισθανθούμε ότι έχουμε αναλάβει την ευθύνη της διατήρησης και καλλιέργειας του σεβασμού των προσώπων των συνανθρώπων μας, τότε θα επέλθει η πολυπόθητη μεταξύ μας ειρήνη. Αρκεί να πιστέψουμε ότι η ενανθρώπιση του Κυρίου μας συμβαίνει για να μπορέσουμε κι εμείς να υιοθετήσουμε την δική Του στάση, εκείνη την γεμάτη αγάπη, που πηγάζει από τα σπλάχνα των οικτιρμών Του.
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα, χωρίς βία, μόνο με αγάπη, αποδοχή και συγχωρητικότητα.
Ο Μητροπολίτης
† ὁ Ζακύνθου Διονύσιος Δ