Τις εμπειρίες του από τις διακοπές στη Ζάκυνθο με άρθρο του στη γνωστή ιστοσελίδα In.gr. ο ρεπόρτερ Δημήτρης Τερζής στην διάρκεια του Φθινοπώρου. Τα όσα περιγράφει δεν περιποιούν τιμή στο θαυμαστό κόσμο της τουριστικής αγοράς και χρήσιμο ίσως είναι να διαβάσουμε ορισμένα σημεία του άρθρου του.
Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων, ο κ. Δ. Τερζής:
“Όποιος ταξίδεψε φέτος για τις διακοπές του σε κάποιο νησί ήρθε αντιμέτωπος με μια δυσάρεστη πραγματικότητα που δυστυχώς τείνει να γίνει ο κανόνας: Την απίστευτη ακρίβεια σε προϊόντα και υπηρεσίες. Κι αν υπάρχει κάποια δικαιολογία για τους επαγγελματίες του τουρισμού που περιμένουν Ιούλιο κι Αύγουστο να βγάλουν τα χρήματα μιας ολόκληρης χρονιάς, τί μπορεί να πει κανείς για τις υψηλές τιμές στα τέλη Σεπτεμβρίου; ……
Φθινόπωρο και τιμές
Η Ζάκυνθος αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα νησιού που βρίσκεται κάπου στο μέσο όρο αυτού που ονομάζουμε «δημοφιλής» τουριστικός προορισμός. Δεν είναι Μύκονος ή Σαντορίνη, αλλά δεν είναι και κάποιο εναλλακτικό νησί του Αιγαίου που μπορείς να τη βγάλεις με αντίσκηνο και τρώγοντας κονσέρβες ή να μαζεύεις φρούτα από τα δέντρα. Επιπλέον είναι ένα νησί που απέχει μόλις μία ώρα και δέκα λεπτά από την στεριά της Πελοποννήσου με την οποία συνδέεται ακτοπλοϊκά.
Για τους επισκέπτες που επιθυμούν να πάνε διακοπές το Φθινόπωρο ήταν μια καλή επιλογή από τη στιγμή που το τσουνάμι των τουριστών έχει υποχωρήσει και σιγά, σιγά ο τόπος επανέρχεται σε μια κανονικότητα, έως τον επόμενο Απρίλιο όπου θα αρχίσουν και πάλι οι πτήσεις τσάρτερ από την Ευρώπη.
Στην Ζάκυνθο λοιπόν καλό είναι να πας χορτασμένος ή τουλάχιστον να αποφασίσεις ότι για όσες μέρες καθίσεις θα τη βγάλεις με σουβλάκια που παραμένουν μια σχετικά φτηνή επιλογή σε σχέση με εκείνη της ταβέρνας. Αν θες π.χ. να φας μια μοσχαρίσια μπριζόλα θα την πληρώσεις σε ένα εύρος από 19 έως 30 ευρώ (μιλάμε πάντα για ταβέρνες και όχι για κάποιο γκουρμέ εστιατόριο), μια χοιρινή μπριζόλα φτάνει τα 16 ευρώ και μια μερίδα παστίτσιο τα 12 με 13 ευρώ.
Μια φέτα τυλιγμένη σε φύλο κανταΐφι με μέλι (αυτή η μάστιγα) έχει 10 ευρώ. Με απλά λόγια ένα ζευγάρι ήθελε στην καλύτερη περίπτωση 50 με 60 ευρώ για φαγητό, όπου το μενού θα περιλάμβανε δύο κύρια πιάτα, μια σαλάτα κι ένα ορεκτικό.
Κι αν νομίζετε ότι τα θαλασσινά –και μάλιστα τα κατεψυγμένα ή του ιχθυοτροφείου- ήταν φτηνότερα, μια μερίδα χταπόδι έφτανε τα 16 ευρώ, τα καλαμαράκια στα 13 με 15 ευρώ και μια τσιπούρα στα 20 ευρώ (και όχι πελαγίσια).
Ας δεχθούμε ότι έχεις τη δυνατότητα να μαγειρέψεις στο χώρο που νοικιάζεις ώστε να σου έρθουν πιο φτηνά οι διακοπές. Στα μανάβικα του νησιού τα κολοκυθάκια (εποχικό λαχανικό) έφταναν τα 4 ευρώ το κιλό, τα φασολάκια τα 6 ευρώ, οι ντομάτες τα 2,5 ευρώ. Κατά συνέπεια είναι μάλλον λογικό για τον καταστηματάρχη να χρεώνει τη χωριάτικη προς 10 ευρώ στην ταβέρνα.
Αλλά στο νησί συναντήσαμε και νέα ήθη. Χρέωση στο λάδι (αν ήθελες εξτρά π.χ. για τη σαλάτα), στα 2,5 ευρώ η ατομική συσκευασία των 15 ml. Ήθελες να πιείς νερό; Στα 2,5 ευρώ το μεγάλο μπουκάλι, στο 1,5 ευρώ το μικρό.
Ποιότητα υπηρεσιών
Κι ερχόμαστε στην ποιότητα των υλικών. Υπήρξαν μέρη που το φαγητό ήταν αξιοπρεπές, αλλά και μέρη που ήταν σκέτη κοροϊδία. Για παράδειγμα δεν μπορείς να χρεώνεις πέντε πατάτες φούρνου (κυριολεκτικά πέντε), με ένα κομμάτι αρνί που δεν ξεπερνούσε τα 200 γραμμάρια, για 18 ευρώ και να διαπιστώνεις, εσύ ο πελάτης, ότι έχει ζεσταθεί στα μικροκύματα, καθώς ένας Θεός ξέρει από πότε το είχες φτιάξει.
Στην ίδια λογική δεν μπορείς να χρεώνεις ένα κομμάτι τυρόπιτα προς 9 ευρώ που απ’ έξω ήταν χλιαρή και σαν την μασούσες αντιλαμβανόσουν πως είτε δεν ήταν της ημέρας είτε φτιάχτηκε πολλές ώρες πριν και είχε χάσει όλα τα υγρά της. Με απλά λόγια, μια χλιαρή σόλα. Παραξενιές; Καθόλου. Αν είναι να πληρώσεις το παραπάνω οφείλεις να έχεις και απαιτήσεις.
Το οδικό δίκτυο
Μιλώντας για δρόμους, το οδικό δίκτυο του νησιού είναι προφανές ότι δεν μπορεί να σηκώσει τόση κίνηση. Στους περισσότερους δρόμους δεν μπορείς να οδηγήσεις με περισσότερα από 30 χιλιόμετρα την ώρα, στη μοναδική διαδρομή με νησίδα στη μέση μπορείς να φτάσεις τα 60.
Μιλώντας με φίλο γιατρό που συνταξιοδοτήθηκε πέρυσι και ο οποίος υπηρέτησε στο νοσοκομείο του νησιού, θυμήθηκε ότι ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει μέρα χωρίς να βρεθούν στα επείγοντα τραυματίες κάποιου τροχαίου. Συνήθως, ήταν θύματα «γουρούνας».
Το γιατί εξακολουθούν να νοικιάζονται τα συγκεκριμένα οχήματα, όχι μόνο στη Ζάκυνθο, αλλά και σε πολλά νησιά της χώρας την ώρα που αποδεδειγμένα είναι ακατάλληλα για το νησιωτικό οδικό δίκτυο είναι σίγουρα ένα ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει τους αρμόδιους. Ούτε θυμάμαι ειλικρινά πόσες γουρούνες συνάντησα με αναβάτες που δεν φορούσαν κράνος και ανέβαιναν στα ορεινά του νησιού με συνεχόμενες στροφές σε εξαιρετικά στενούς δρόμους που ακόμα και η οδήγηση ενός αυτοκινήτου έπρεπε να γίνεται με μεγάλη προσοχή.
Συμπεράσματα
Όπως αναφέραμε ήδη η Ζάκυνθος θεωρείται ένα νησί του μέσου όρου. Τα συμπεράσματα μετά από 6ημερη παραμονή εκεί είναι πολύ συγκεκριμένα: Εισιτήρια, συν διαμονή, συν διατροφή για ένα ζευγάρι κόστισαν περί τα 700 ευρώ, δηλαδή κάτι παραπάνω από 100 ευρώ τη μέρα.
Και υπενθυμίζω, αναφερόμαστε σε μια περίοδο που έχει μπει για τα καλά το Φθινόπωρο.
Υπόθεση εργασίας: Πόσα χρήματα θα χρειαζόταν μια 4μελής οικογένεια για μία εβδομάδα, όχι παραπάνω, διακοπών;
Δεν ξέρω αν αυτό είναι το success story που έχει στο μυαλό της η κυβέρνηση για τον τουρισμό ή αν αυτό που την απασχολεί πραγματικά είναι το να μετατρέψει την Ελλάδα σε τουριστική αποικία για τους επισκέπτες από τη βόρεια και κεντρική Ευρώπη. Δείχνει πάντως ότι δεν ενδιαφέρεται για το αν οι κάτοικοι αυτής της χώρας μπορούν να κάνουν διακοπές και ν’ απολαύσουν τις ομορφιές του τόπου τους.
Και τα τελευταία χρόνια, είναι πάρα πολλοί εκείνοι που δεν μπορούν.