Από τέτοια στερεότυπα μοτίβα βρίθουν οι ανακοινώσεις των πολιτικών μας, κυρίως των αυτοδιοικητικών παραγόντων.
“Ελπίζουμε, αν όλα πάνε καλά, να
τελειώσει το έργο!”
“Ευχόμαστε να αντέξει η άσφαλτος!”
“Πιστεύουμε, κάποια στιγμή στο μέλλον, να μαζευτούν τα κουφάρια των άχρηστων οχημάτων από τους δρόμους και τους δημόσιους χώρους.”
Προς το παρόν όμως, αντί να δημιουργούμε νέες θέσεις στάθμευσης, καταργούμε διαρκώς και τις υπάρχουσες!
Σε κάθε περίπτωση, δεόμεθα να βάζει ο Άγιος το άϋλο χέρι του.
Απελθέτω αφ’ ημών το της ατυχίας ποτήριον. Οι δε κατασκευές, λόγω βάσκανης μοίρας, επαφίενται στον πατριωτισμό των εργολάβων.
Και εκεί πια δεν κρύβεται ένας ιδιόμορφος χαιρέκακος σαδισμός. Να βασανιστούν οι πολίτες όσο γίνεται περισσότερο, μέχρι να παραδοθούν τα “έργα”..
Αυτή είναι η σύγχρονη “δημοκρατική” εκδοχή του δημόσιου τομέα. Με τέτοιες γλυκανάλατες κουτοπονηρίες επιχειρείται να καλυφθεί η αδράνεια, η έλλειψη διαχειριστικής επάρκειας και διοικητικής ικανότητας. Ας παραλείψουμε όσα άλλα κολακευτικά λένε οι κακές γλώσσες..
Κανείς υπεύθυνος δεν δεσμεύεται προσωπικά πάνω στο καθήκον του, για το οποίο ζήτησε και πήρε τις ψήφους. Κάποιοι άλλοι θα βρεθούν να κατηγορηθούν, αλλού θα μετακυληθούν οι ευθύνες. Φταίει και το κακό το ριζικό μας!
Επειδή χρειάζεται κάποια αύρα μεγαλείου ως θυμίαμα των αξιωμάτων, η μόνη ευπρόσωπη καταφυγή είναι η επίκληση των ενδόξων προγόνων, ως φυγή από την αποκρουσ- τική πραγματικότητα. Αλλά στο ζύγι της αξιοσύνης βαραίνει το παρόν και το μέλλον. Και όση “πολιτική ορθότητα” και “δικαιωματισμούς” να βάλεις, άλλο ο Ρώμας και άλλο τα Ρομά!
Οι “ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες” με την άφθονον διούρησιν και αφόδευσιν, ασορτί με τα διάχυτα στο περιβάλλον προϊόντα του “βιολογικού” και των προσφιλών “δεσποζομένων”.
Τώρα, καλές και άγιες οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Μπράβο και συγχαρητήρια στους συντελεστές. Αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως “παραισθησιογόνα”, να οδηγούν στη φυγή από την πραγματικότητα.
Τα δρώμενα των τεχνών δεν μας κάνουν πολιτισμένους, αν η βάση της ζωής μας βουλιάζει στην αθλιότητα. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Μήπως είναι καιρός να επανακαθοριστεί η σχέση του “ατομικού δικαιωματισμού”, καπιταλιστικής αναθυμίασης, που μεθάει τους “αριστερούληδες”, με τον κοινωνικό δικαιωματισμό, που αφορά τους πολλούς και αδύναμους;
Για τους “φίλους του λαού” αλλού βρέχει. Από τη μία διεκτραγωδούν την υπάρχουσα κατάσταση και από την άλλη χαρακτηρίζουν κάθε προτεινόμενο κυβερνητικό μέτρο ανοσιούργημα και έκτρωμα.
Είναι φανερό πού το πάνε. Να φορτώνονται διαρκώς και άλλες χιλιάδες “παραγωγικοί δημόσιοι υπάλληλοι” στις πλάτες της κοινωνίας. Θαυμάσια κομματική και συνδικαλιστική πελατεία!
Θα πληρώνονται από τα κρατικά λεφτόδεντρα και όταν ξαναχρεωκοπήσει αυτή η πλούσια χώρα, τότε θα κυριαρχεί η “δίκαιη προοδευτική αγανάχτηση”! Και πάντα κάποιοι άλλοι θα φταίνε, για τα πεισματικά άλυτα προβλήματα.
Για να καθαρθεί το άγος της βρωμιάς και της ασχήμιας, γνωστό και διάχυτο στην καθημερινότητά μας, πρέπει να προηγηθεί ανάπλαση στη συνείδηση του πολίτη και του δημότη. Να αναδειχθεί η ατομική ευθύνη για τον δημόσιο χώρο.
Κανείς δεν μπορεί να νίπτει ανεύθυνα τας χείρας του για το σκουπιδαριό μπροστά στο πεζοδρόμιό του, στα μουράγια του, στο τετράγωνό του, στην παραλία της συνοικίας του. Αυτά αντανακλούν στα μούτρα του και την υπόληψή του.
Δημόσιοι υπάλληλοι και μαθητικές κοινότητες είναι πρωταρχικά υπεύθυνοι για τον περιβάλλοντα τα κτήριά τους χώρο. Αυτά κάποτε ήταν υποχρεώσεις του δημότη, επί ποινή προστίμου. Προτού, βέβαια, απολαύσουμε την ανευθυνότητα της “καλύτερης δημοκρατίας της ιστορίας μας”!
Μαζί με τις διεκδικήσεις και τις “απαιτήσεις” του λαού είναι πρωταρχική ανάγκη ο εθελοντισμός να γίνει συστατικό στοιχείο στην έννοια του πολίτη και του δημότη.
Μπροστά στον εφιάλτη της λειψυδρίας καλό είναι να θυμηθούν οι ζακυνθινοί τους φωστήρες που ματαίωσαν τη δημιουργία λιμνοδεξαμενών στο νησί, πριν αρκετά χρόνια. Για έμπρακτη άρνηση της μοιρολατρείας θα μπορούσαν οι νεολαίοι στην ψυχή, σε όλα τα χωριά, να δημιουργήσουν με πέτρες απλά αναχώματα στις κοίτες των χειμάρρων και σε πλαγιές απορροής, για τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα.
Και, παράλληλα, να διεκδικήσουμε “αγωνιστικά” υπεύθυνη πληροφόρηση για τους ψεκασμούς των νεφών, που γίνονται παγκοσμίως, και στη χώρα μας. Ποία θέση έχει η Ζάκυνθος σε αυτούς τους σχεδιασμούς και τις επιχειρήσεις;
Δεδομένου ότι καμαρώνουμε, βεραμέντε, για την “νήσο των ποιητών”, ( συμπάθειο από τους ποιητές ) ας δοκιμάσουμε μία στροφή του Φώτη Αγγουλέ, για ξεστόμι:
Ποιόν περιμένετε να ‘ρθεί;
Ποιόν καρτερείτε να σας σώσει;
Εσείς οι ίδιοι, με τα χέρια σας,
με το μυαλό σας, με την πράξη,
αν δεν αλλάξετε τη μοίρα σας
ποτέ της δεν θ’ αλλάξει.
31 – 7 – 24
Ηλίας Μάργαρης