O Τζόρτζο ντε Κίρικο, Ιταλός ζωγράφος, συγγραφέας και γλύπτης, ένας από τους καλλιτέχνες που διαμόρφωσαν το ιδίωμα της Μεταφυσικής Ζωγραφικής, γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1888 στην πόλη του Βόλου στην Ελλάδα και πέθανε στις 20 Νοεμβρίου 1978, στη Ρώμη, μετά από μακρά ασθένεια.
Ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο πήρξε μια από τις σημαντικότερες αλλά και πλέον αμφιλεγόμενες φυσιογνωμίες της τέχνης του 20ού αιώνα και κατάφερε να συμπεριληφθεί μεταξύ των κορυφαίων δημιουργών και των σπουδαιότερων εκφραστών της τέχνης του 20ού αιώνα, ενώ την περίοδο 1912-1919 ήταν από τους πρωτοπόρους της ζωγραφικής στην Ευρώπη.
Το 1924 γνωρίστηκε με τη Ρωσίδα και Εβραϊκής καταγωγής μπαλαρίνα, Ραΐσα Γκούριεβιτς, με την οποία εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι και μαζί ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη για την πρώτη του έκθεση στον Νέο Κόσμο το 1928 και με την οποία παντρεύτηκαν στις 3 Φεβρουαρίου 1930, όμως χώρισαν στο τέλος του 1931, καθώς η σχέση τους, την εποχή του γάμου τους, ήταν ήδη σε κρίση. Το Φθινόπωρο του 1930 γνώρισε την επίσης Ρωσίδα και Εβραϊκής καταγωγής, Isabella Pakszwer, μετέπειτα Isabella Far [Ιζαμπέλα Φαρ], με την οποία παντρεύτηκαν στις 18 Μαΐου 1946 κι έζησαν μαζί μέχρι το θάνατο του.
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Εβαρίστο [Evaristo De Chirico] και της Τζέμα [Gemma Cervetto] ντε Κίρικο. Ο πατέρας του που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν βαρόνος από οικογένεια ευγενών της Φλωρεντίας και Σικελός στην καταγωγή, εργάζονταν ως επιβλέπων μηχανικός σιδηροδρόμων και το 1881 επόπτευε την κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου στη Θεσσαλία, των «Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας».
Η μητέρα του Τζόρτζιο, με καταγωγή από τη Γένοβα, ήταν πρώην τραγουδίστρια της όπερας. Αδελφός του ήταν ο Αντρέα Αλμπέρτο, ζωγράφος και λογοτέχνης, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα, που από το 1914 χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Αλμπέρτο Σαβίνιο. Το 1897 η οικογένειά ντε Κίρικο εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, ενώ τον ίδιο χρόνο ξέσπασε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος, και μετά την λήξη του πολέμου και την αποχώρηση των Τούρκων, το φθινόπωρο του 1898, η οικογένεια ντε Κίρικο επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα.
Ο Τζόρτζιο αποχώρησε από την Ακαδημία πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του και το καλοκαίρι του 1909 εγκαταστάθηκε στο Μιλάνο. Την ίδια περίπου περίοδο ήρθε σε στενή επαφή με το έργο του Φρήντριχ Νίτσε, το οποίο επέδρασε καταλυτικά στην εξέλιξή του και στη διαμόρφωση της τεχνοτροπίας του. Τον Μάρτιο του 1910 η οικογένεια μετακόμισε στη Φλωρεντία, όπου ζούσαν μια θεία και έναν θείος του, αδέλφια του πατέρα του, όμως εκεί επιδεινώθηκε η υγεία του, καθώς έπασχε από εντερικά προβλήματα, όμως εκεί σπούδασε την τεχνική της τέμπερας σε ξύλο.
Διατηρούσε φίλους του στο Παρίσι, ειδικότερα με τον Πωλ Γκιγιώμ που αποτελούσε τον αποκλειστικό πωλητή των έργων του.
Τον Ιανουάριο του 1919 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη με τη μητέρα του όπου οργάνωσε εκθέσεις των πινάκων του, ενώ ταυτόχρονα έγινε μέλος του θεατρικού κύκλου με επίκεντρο τον σκηνοθέτη Αλφρέντο Καζέλα και τον εθνικιστή συγγραφέα Λουίτζι Πιραντέλλο.
Τη δεκαετία του 1930 μετακόμισε αρκετές φορές ψάχνοντας ιδανικές συνθήκες για την έκθεση των έργων του, όμως τελικά επέστρεψε στο Παρίσι, το 1934, ενώ το 1935 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, οργάνωσε 5 εκθέσεις, και μετά από 2 χρόνια επέστρεψε στην Ιταλία.
Το 1940 και μέχρι το 1950, το έργο του παρουσιαζόταν εξαιρετικά συχνά στην Ιταλία, ενώ την περίοδο από το 1950 έως το 1953 διοργάνωσε «αντι-Μπιενάλε», παρουσιάζοντας έργα «αντι-μοντέρνων» καλλιτεχνών.
Ήταν σκυθρωπός, απόμακρος, κι αισθανόταν πάντα ανώτερος αυτού του κόσμου, ενώ θεωρούσε ότι ήταν ένας γνήσιος απόγονος κάποιου ένδοξου προσώπου της ελληνικής μυθολογίας κι ήταν υπερήφανος γι’ αυτό. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο σπίτι του στην Piazza di Spagna στη Ρώμη, που το αγόρασε το 1947, ενώ πήγαινε κάθε πρωί πήγαινε στο Caffe Greco, συνοδεία πάντα της συζύγου του η οποία αποθάρρυνε όσους προσπαθούσαν να του αποσπάσουν μια υπογραφή. Το σπίτι αυτό σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.
ΠΗΓΗ: ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ