ΈΜΜΕΤΡΗ ΣΑΤΙΡΑ
“ΟΔΟΣ ΦΙΛΙΚΩΝ”!
«Ποιο πρώτο να σου θυμηθώ,
γλυκειά μου Ζακυθούλα,
δίχως λαχτάρα και καϋμό
και χτύπο στην καρδούλα;»
Γιάννης Τσακασιάνος (1853-1908)
(“Ζακυθινός-Σπουργίτης”, 1884)
⁓·⁓
Στον Τάκη και στη Μαρούσκα Κλάδη,
φιλικά και ευχετήρια
Της Φιλικών η ανηφοριά
σε λιώνει, σε μαγεύει,
μα όταν τηνε σκάβουνε
οργή σε κυριεύει.
Κ’ οι ομορφιές της Πόχαλης
τα μάτια μας ευφραίνουν,
μα γκρίνιες και τσακώματα
τα σωθικά πικραίνουν.
Κάτι ευρήματα παλιά
τα έργα δυσκολεύουν ‒
Λένε πως θα τελειώσουνε,
μα μήπως μας δουλεύουν;
Ο εργολάβος έρχεται
να κάμει τη δουλειά του
μα με του Δήμου τα μυαλά
χάνει και τα δικά του!
Για λίγο κάτι γίνεται,
μα πάλι σταματάνε
και όσοι δεν περάσουνε
απ’ τ’ Ακρωτήρι πάνε.
Όλοι ζητάνε με θυμό
τελείωμα των πάντων,
μ’ Αγίου θαύμα θέλουνε
ή των Αγίων Πάντων!
Βάλε κ’ Εσύ, Χρυσοπηγή,
το άχραντό Σου χέρι
και θα Σ’ ανάβουμε κερί
πρωί και μεσημέρι.
Ο δρόμος να παραδοθεί
‒ όχι άλλο χασομέρι ‒
τον γύρο να γλιτώσουμε
από το Κρυονέρι.
Να σταματήσει το βιολί,
το «άνοιξε και κλείσε»,
να λες σε κάθε κάτοικο
‒ «Ήρεμα τώρα ζήσε»!
⁓·⁓
‒ Ζακυνθινοί, προσέχετε!
Κι αν τώρα δεν την έχετε
τη διαδρομή τής Φιλικών
για τόπο… ανθρωποκτόνο,
έτσι θα είναι απ’ τη στιγμή
που γίνει «Οδός Ιθαγενών»
σ’ ένα νησί… πρωτόγονο
κι ολούθε ρυπογόνο ‒
με στίγματα ή λύματα,
άτυχο, παθογόνο…!
⁓·⁓
Ζακυνθινοί, προσέχετε,
ώς πότε θα αντέχετε;
Διονύσης Σέρρας
Ιούνιος 2024