Τρεις εβδομάδες αφότου μπήκε βίαια και οδυνηρά ο Κορονοϊός στη ζωή μας κι όλα γύρω αλλάζουν ραγδαία.
Τίποτα δεν μοιάζει να είναι όπως πριν. Όλοι ή οι περισσότεροι μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και σχεδόν πανικόβλητοι, παρακολουθούμε τις εξελίξεις γύρω μας από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Χάσαμε τους φίλους μας, τις παρέες μας, την κοινωνικότητά μας.
Ο τύπος “πνέει τα λοίσθια” και πληρώνει ακριβά την εξέλιξη της τεχνολογίας που τον καθιστά απαραίτητο, μόνο ως προς την ανάγνωση των ιστοσελίδων που κατά τεκμήριο εγγυώνται την ακρίβεια ή την αξιοπιστία των πληροφοριών. Οι εφημερίδες πλήττονται ανεπανόρθωτα και τείνουν να γίνουν κι αυτές ένα από τα πολλά θύματα των ημερών. Όσο κι αν γοητεύει η ανάγνωση του Τύπου, το “προϊόν” αρχίζει να θυμίζει την πορεία του βιβλίου που στο τέλος έμεινε για λίγους, καλούς και σοβαρούς αναγνώστες.
Πόλεμο να είχαμε δεν θα επικρατούσαν τέτοιες συνθήκες.
Το απόλυτο θετικό στον τόπο μας και την πατρίδα είναι η συμμόρφωση του πληθυσμού με τις οδηγίες αρμοδίων και ειδικών.
Η αυστηρότητα με την οποία ανακοινώνουν και καθοδηγούν την κοινή γνώμη προφανώς έχει μόνο θετικά αποτελέσματα. Εδώ πλέον κρίνεται η ζωή των ανθρώπων και όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα και δείχνουν μικρά και ασήμαντα στη σκέψη των πολλών.
Οι μάχες που θα κληθούμε να δώσουμε, όλοι μαζί στο εξής, θα είναι πολλές, μεγάλες και ίσως μακροχρόνιες.
Πενήντα μνημόνια να μας τύχαιναν θα ήταν προτιμότερα από τον Κορονοϊό.
Εδώ κρίνεται πλέον η ζωή των ανθρώπων. Κι όσο πιο γρήγορα ξεμπερδέψουμε τόσο λιγότερες και μικρότερες θα είναι ο απώλειες όλων μας.
Και ως τότε κουράγιο πατριώτες.