Η είδηση της απώλειας του Νιόνιου Μελίτα έπεσε σαν κεραυνός αργά το βράδυ της Τρίτης στα γραφεία του ΕΡΜΗ, παρά το γεγονός ότι όλοι γνωρίζαμε από καιρό ότι η υγεία του είχε επιδεινωθεί.
Ο αγαπημένος φίλος και συνεργάτης για περισσότερα από 30 χρόνια με το ήρεμο πρόσωπο, το αξεπέραστο χαμόγελο και τις σοφές παραινέσεις δεν θα είναι άλλο πια κοντά μας ούτε θα μας στείλει ξανά το χρονογράφημα που με κέφι φιλοτεχνούσε στο σπίτι του, αναμοχλεύοντας τα ήθη των καιρών και τη γλώσσα των παλαιοτέρων.
Έφυγε από τη ζωή του, εκεί στο σπίτι του, δίπλα στα αγαπημένα του πρόσωπα, την Μιμίκα και την Έρρικα, έτσι όπως επέλεξε εξαρχής να πράξει όταν πληροφορήθηκε τα προβλήματα που θα του επιφύλασσε η πορεία της υγείας του. Εκεί τον συναντήσαμε τελευταία φορά πριν από ένα μήνα περίπου και μαζί του καθίσαμε στο μπαλκόνι του σπιτιού του συζητώντας και αναπολώντας καταστάσεις που ζήσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια.
Σε ηλικία 86 ετών πέρασε κι αυτός πλέον στην αιωνιότητα και θα μας συντροφεύουν μόνο τα βιβλία του και τα κείμενα που άφησε στις σελίδες των τοπικών εφημερίδων.
Γνωριστήκαμε με το Νιόνιο Μελίτα στους διαδρόμους του Διοικητηρίου το 1987 όταν με έκπληξη μας πληροφόρησε ένας κοινός φίλος ότι ο καλοσυνάτος προϊστάμενος των οικονομικών υπηρεσιών της τότε κρατικής Νομαρχίας ήταν ο συντάκτης μιας γνωστής σειράς χρονογραφημάτων που διαβάζαμε στην εφημερίδα ΖΑΚΥΝΘΙΝΟ ΒΗΜΑ με το ψευδώνυμο ΕΛΙΕΖΕΡ. Ένα είδος γραφής που καλλιέργησαν με συνέπεια πολλοί λόγιοι της εποχής και πλέον σπανίζει όσο κανένα άλλο στις μέρες μας.
Από το 1987 είχαμε τη χαρά να συνεργαστούμε μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας ΕΒΔΟΜΑΔΑ και μαζί με άλλους λόγιους της εποχής να χτίσουμε ένα μικρό πολιτιστικό ένθετο με τίτλο ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ που με συνέπεια διάνθισε με κείμενα του ο Νιόνιος Μελίτας.
Η δημοσιογραφική συνεργασία εξελίχθηκε από τότε σε στενή οικογενειακή σχέση που έμεινε αδιατάρακτη ώς τις μέρες μας και απέδωσε πολλούς και πλούσιους καρπούς.
Τα κείμενα του γλαφυρά, ζεστά και ανθρώπινα αγγίζουν τις ευαισθησίες του αναγνωστικού κοινού.
Το 2000 εκδίδονται από την εφημερίδα ΕΡΜΗΣ οι “Ζακυνθινές ιστορίες”. Κείμενα εμπνευσμένα από την καθημερινότητα των ανθρώπων που γνώρισε και έζησε ο συγγραφέας από τα χρόνια της κατοχής και μετά.
Είχαν προηγηθεί το 1996 οι “Μικρές ιστορίες από την κατεχόμενη Ζάκυνθο” και την ίδια χρονιά, το 200 εκδίδεται μια άλλη σειρά από χρονογραφήματα με τίτλο “Ντόπια και ξενωτικά”.
Το 2004, ένα χρόνο μετά τα πενηντάχρονα από τους σεισμούς του 1953, κυκλοφορεί το βιβλίο “Το χρονικό μιας ολοκληρωτικής καταστροφής”. Ήταν η προσωπική του μαρτυρία που με πολύ παραστατικό τρόπο απέδωσε για τα όσα τραγικά βίωσε ο τόπος και έζησε ο ίδιος τις τραγικές εκείνες ημέρες και νύχτες.
Το 2006 εκδίδονται οι “Ζακυνθινές ιστορίες ΙΙ” που αποτέλεσαν άλλη μια εκδοτική επιτυχία.
Το 2017 εκδίδονται τα “Μετασεισμικά’ μια σπουδαία αναφορά στο κλίμα και τα γεγονότα της μετασεισμικής περιόδου της Ζακύνθου.
Και αυτές τις ημέρες τυπώνονται και θα κυκλοφορήσουν τα χρονογραφήματα που δημοσίευσε στις ΕΠΙΛΟΓΕΣ του ΕΡΜΗ με τίτλο “Εκείνος και ο άλλος”.
Στο διάστημα της μακρόχρονης δημιουργικής μας σχέσης ο Νιόνιος Μελίτας εργάστηκε ως πρόεδρος του Συμβουλίου της Φανερωμένης για την αποκατάσταση του εσωτερικού διάκοσμου και την αγιογράφηση του ναού ενώ με όλες τις δυνάμεις εργάστηκε για την επιτυχή οργάνωση και λειτουργία της χορωδίας της Φανερωμένης που με τις εμφανίσεις έγινε γνωστή σε όλη την Ελλάδα.
Διετέλεσε επίσης μέλος του Δ.Σ. του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Ζακυνθινών Πολιτισμικών Ερευνών και μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου “Ούγος Φώσκολος”.
Ο Νιόνιος Μελίτας γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 18 Φλεβάρη 1932. Τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Ζάκυνθο και ήταν απόφοιτος του Τμήματος Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Κορέα και με την επιστροφή του δούλεψε στη Νομαρχία Ζακύνθου. Ήταν παντρεμένος με τη Μιμίκα Μελίτα και είχε μία κόρη.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Φ.Σ.